Οι δημοκρατίες του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα κρίνονταν από την ποιότητα των εκλογών τους και την ανοχή τους απέναντι στις μειονότητες και την ελευθερία της έκφρασης. Στον 21ο όμως δεν αρκεί να κάνεις αδιάβλητες εκλογές και να μην κυνηγάς ομοφυλοφίλους, βιβλία και ταινίες. Οι δημοκρατίες σήμερα δοκιμάζονται αλλιώς. Δεν κρίνονται πια από την ανοχή τους απέναντι στις μειονότητες αλλά από τη διεύρυνση των ατομικών δικαιωμάτων. Αντιστοίχως, το επίδικο δεν είναι η ανοχή απέναντι στην ελευθερία της έκφρασης αλλά η δημιουργία ενός γόνιμου περιβάλλοντος.

Με τόσες εκλογικές αναμετρήσεις τα τελευταία χρόνια, και μάλιστα χωρίς σκιές, η Ελλάδα φαντάζει μια ζηλευτή δημοκρατία. Μόνο που δεν είναι σύγχρονη. Η θεωρητικά πιο αριστερή κυβέρνηση στη σύγχρονη ιστορία της δεν τόλμησε να τραβήξει το σκοινί των ατομικών δικαιωμάτων πέρα από την αναγνώριση του συμφώνου συμβίωσης. Ενώ το πόκερ που έστησε με τις άδειες των καναλιών για να κλείσει μερικά από αυτά, οι υποδείξεις στον Τύπο και οι προσωπικές επιθέσεις σε δημοσιογράφους δείχνουν πως το ρολόι δεν έχει κολλήσει απλώς στον 20ό αιώνα αλλά πηγαίνει προς τα πίσω. Πού; Σε μια εποχή όπου η ανοχή απέναντι στην κριτική ήταν μηδαμινή και η αντίληψη για τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού ανύπαρκτη.

Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που μπήκε σε μια μηχανή του χρόνου και γύρισε ανάποδα τον μοχλό –το ίδιο συνέβη στις ανελεύθερες δημοκρατίες της Ουγγαρίας και της Πολωνίας. Είναι όμως η μόνη με παρελθόν δυτικής δημοκρατίας. Η μόνη που απομακρύνεται από τα δημοκρατικά της κεκτημένα, η μόνη που δείχνει να στερεύει από δημοκρατικά καύσιμα. Και η μόνη που δηλητηριάζει όλο και περισσότερους πολίτες της με μια αίσθηση απειλής.

Τελευταία Νέα