Πέρασε στα ψιλά. Είναι η κόντρα ΑΔΕΔΥ και αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης Χριστόφορου Βερναρδάκη. «Ο ΣΕΒ θέλει μικρότερο κράτος για να επεκταθεί και να διευρυνθεί η επιχειρηματική δραστηριότητα στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, της Αυτοδιοίκησης, των Συγκοινωνιών, της Ενέργειας κ.α. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση θεωρεί αξιόπιστο κοινωνικό εταίρο τον ΣΕΒ και τον επικαλείται στον διάλογο για τα εργασιακά δικαιώματα, τον συνδικαλιστικό νόμο, τον κατώτερο μισθό, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Ζητά μάλιστα και από όλα τα κόμματα να υιοθετήσουν αυτή τη συμφωνία», είναι ένα απόσπασμα μόνο από την ανακοίνωση της ΑΔΕΔΥ, αν και το ζουμί είναι παρακάτω: «Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο έχουν εργοδότη εσάς και όχι τον ΣΕΒ, εκτός εάν συγκυβερνάτε μαζί του».
Η απάντηση Βερναρδάκη βέβαια έχει τη δική της σημειολογία: «Και για να συμφωνήσουμε σε κάτι: εγώ πιστεύω χρόνια τώρα στην αυτονομία των συνδικάτων από το κράτος και την εργοδοσία. Αφού θεωρείτε λοιπόν το κράτος (και εμένα!!) εργοδότη σας, ο οποίος μάλιστα ακολουθεί “νεοφιλελεύθερη” πολιτική και “συγκυβερνά με τον ΣΕΒ”, θα συμφωνήσετε ασφαλώς ότι κάθε είδους οικονομική σχέση μεταξύ του κράτους και των συνδικάτων θα πρέπει να διαρραγεί. Με διευκολύνετε με την επιστολή σας και τη σχετική τοποθέτησή σας να εφαρμόσω μια πάγια θεωρητική μου θέση περί κατάργησης κάθε είδους κρατικής χρηματοδότησης σε φορείς της κοινωνικής αντιπροσώπευσης, όπως τα συνδικάτα, για οποιαδήποτε δραστηριότητά τους».
Πίσω από τις εκατέρωθεν βολές μπορεί κάποιος να εντοπίσει μια στρατηγική μακράς πνοής. Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ και η παραδοσιακή δύναμη που ελέγχει τον θεσμικό συνδικαλισμό, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, ακολουθούν μια αντίστροφη πορεία και επιρροή. Ο κοινωνικός μηχανισμός της Χαριλάου Τρικούπη είναι δυσανάλογα μεγάλος με την πολιτική δυναμική ενώ της Κουμουνδούρου (ΣΥΡΙΖΑ) κινείται αντίστροφα.
Η εκπεφρασμένη πρόθεση της κυβέρνησης όπως τη βλέπουμε στα λόγια Βερναρδάκη δεν φτιάχνει απλώς μια τεχνική που «γλιτώνει κρατικό χρήμα». Είναι και βαθύτατα πολιτική. Μια κίνηση ενσωμάτωσης και σύγκρουσης σε ένα ναρκοθετημένο πεδίο, όπου η μέση άποψη για τον θεσμικό συνδικαλισμό –και δη του Δημοσίου –δεν είναι η καλύτερη.
Βεβαίως, η στρατηγική των κυβερνώντων να αποκόψουν τα παραδοσιακά όργανα των εργαζομένων από το κρατικό χρήμα είναι μονομερής. Κρατικοδίαιτα τα σημερινά θεσμικά όργανα, αναντίρρητα, αλλά ως αποτέλεσμα πίεσης και αγώνων και χρηματοδοτούμενα από κοινωνικό πλούτο που έτσι κι αλλιώς από τους εργαζομένους εκπορεύεται. Η σύγκρουση με τις θεσμικές εκφράσεις των εργατών μπορεί να συμβάλει σε περαιτέρω απαξίωση της συνολικής έννοιας της διαμεσολαβημένης διεκδίκησης. Κάτι που δεν οδηγεί πάντα σε νέες αναζητήσεις τον κόσμο της εργασίας.
