Είμαστε οι Ελληνες ρατσιστές; Ανάμεσα στους δύο πόλους, του «Οχι» και του «Ναι», του 132ου Δημοτικού Σχολείου της Γκράβας και του 5ου Δημοτικού Σχολείου Ωραιοκάστρου, υπάρχει μια τεράστια γκρίζα ζώνη την οποία καλύπτουν ο φόβος, η άγνοια και η υποκρισία.
Είναι φτηνή η πολιτική των συνθημάτων στους τοίχους υπέρ των μεταναστών και ακόμη πιο εύκολη η δημιουργία κοινωνικών παραπετασμάτων πάνω σε θεμέλια αδαημοσύνης.
Για μια χώρα που διδάσκεται το παρελθόν της μέσα από κακογραμμένα σχολικά βιβλία, η βεβαιότητα των πολιτών της πως έχουν κληρονομήσει το ανέσπερο φως των αρχαίων Ελλήνων με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συμπεριφορά τους πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Την Τετάρτη ήταν η Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Μία επέτειος που για να καθιερωθεί χρειάστηκε να περάσουν 76 χρόνια.
Οι χαρακτηρισμοί «τουρκόσποροι», «σκατοουγλούδες» και «παληοαούτηδες» για τους ξεριζωμένους έβγαιναν πρώτα από επίσημα χείλη και ύστερα από τον απλό λαό μέχρι και πρόσφατα.
«Μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού που από το 1915 είχε διχαστεί δεν αντίκρισε τους πρόσφυγες με συμπάθεια, όταν τα αδυσώπητα κύματα της Ιστορίας τούς έριξαν πάνω στους βράχους της Ελλάδας. Δεν υπήρξε συμπάθεια, δεν υπήρξε απάθεια, υπήρξε αντιπάθεια» παρατηρούσε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος.
Το μόνιμο έλλειμμα μεταναστευτικής πολιτικής ήταν ανέκαθεν η αιτία για τα αλυχτίσματα της κοινωνίας μας.
Αντιδράσεις υπήρχαν και για τους Πόντιους που ήρθαν στη χώρα μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης. Οι «Ρωσοπόντιοι», τα «Ρωσάκια» μπήκαν στις τάξεις του σχολείου ταυτόχρονα με τα ταλαιπωρημένα Αλβανάκια που κατέβασε ο Αώος στα ελληνικά σύνορα.
Φοβισμένα κι αυτά, απέφευγαν να μιλούν τη μητρική τους γλώσσα για να γλιτώσουν από το κοινωνικό λιντσάρισμα.
Πόσοι γονείς, αλήθεια, αντέδρασαν και τότε γιατί οι πρόσφυγες θα κολλούσαν τα βλαστάρια τους ψείρες και θα υποβάθμιζαν το σχολείο με την παρουσία τους;
Κάθε εποχή έχει και το κοινωνικό της περίτριμμα. Ωστόσο, ο χρόνος αποδεικνύει ποιος είναι τελικά το πραγματικό απόρριμμα της κοινωνίας.
