Αναζήτηση
Ηθελα να ‘ξερα τόσα πόθεν έσχες σε δυο μέρες πότε τα προλάβανε.
Πρέπει να έχουν μεγάλες ικανότητες αυτά τα κυβερνητικά κλιμάκια.
Οχι ότι φάνηκε ποτέ από κάποια άλλη τους δραστηριότητα, αλλά εδώ πρέπει να παραδεχθούμε ότι υπερέβησαν εαυτόν.
Μπράβο.
Ολα τ’ άλλα όμως, τι έχουν τα έρμα και σέρνονται και δεν τους προχωράνε.
Αυτό το Ελληνικό, το τραβάνε από ‘δώ, το σπρώχνουν από ‘κεί, το πιέζουν απ’ την άλλη, τίποτα. Εκεί. Εχει στυλώσει τα πόδια, δεν λέει να ξεκουνήσει.
Ζόρικο απεδείχθη, διότι είναι και αρχαιολογικός χώρος το Χασάνι (παλιά ονομασία της περιοχής που έλκει την καταγωγή της απ’ την Αρβανιτιά).
Δεν θέλω να μιλήσω για την(;), τον(;) ΤΡΑΙΝΟΣΕ, γιατί όπως λέει κι ένας Συριζανέλος (που ακόμα μου απευθύνει τον λόγο), «χαλιέμαι». Εκ του «χαλάω».
Οσο για τη διαπραγμάτευση;
Διαπραγμάτευση ακούω και διαπραγμάτευση δεν βλέπω.
Εκείνο που βλέπω να πρωταγωνιστεί στα κανάλια (που λίγες είναι οι μέρες τους) είναι παράπονα. Πολλά παράπονα, ακολουθούμενα από απανωτές καταγγελίες.
Είδα πρωί πρωί τον –φίλο της διπλανής στήλης –κύριο Φίλη (κατακόκκινο, σαν το χαλί που στρώσανε στον κύριο Τσίπρα για να καβαλήσει το αρεόπλανο να πάει να σβήσει τη φωτιά στη Θάσο) να παραπονιέται στην κάμερα και κατ’ επέκταση στον ελληνικό λαό ότι
–«Κι εμένα με λένε χοντρό, και αμόρφωτο, και που φοράω πράσινο λακόστ. Αρα, δεν το βλέπετε; Θέλουν να δολοφονήσουν τον χαρακτήρα μου».
Ετσι δολοφονούν τους χαρακτήρες; ομολογώ δεν το ήξευρα.
Κι εμένα, κατά τον ρουν της μυστηριώδους ζωής μου, και χοντρό με έχουν πει, και αγράμματο, ένας κριτικός έγραψε με το απαλό του χεράκι, «να ανοίγουμε, κύριε Φασουλή, πού και πού κάνα βιβλίο», για το πράσινο λακόστ όχι δεν άκουσα ακόμα τίποτα γιατί εγώ φοράω μπλε-νουάρ, αλλά και ν’ ακούσω δεν θα το βάλω και μαράζι, δηλώνω δε ευθαρσώς και με όλες τις συνέπειες του νόμου (αν δεν έχει καταργηθεί κι αυτός με πράξη νομοθετικού περιεχομένου) ότι δεν αισθάνθηκα ποτέ δολοφονημένος ως χαρακτήρ.
Αντιθέτως, όσον αφορά το υπέρβαρον της καταστάσεώς μου, πολλές φορές το χαμογέλασα ακούγοντας τη φίλη μου τη Μανουέλα, όξω καρδιά, να μου λέει:
«Σταμάτη μου, για χοντροί πολύ καλό τζίρο κάναμε».
Θα μου πεις, εσύ δεν είσαι κυβέρνηση με το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς και πολιτικές ευαισθησίες. Εσύ είσαι ένας άνθρωπος με το ηθικό μειονέκτημα του καλλιτέχνη.
Σωστό κι αυτό.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι έχετε την αποκλειστική αντιπροσωπεία του Καλού, του Αγαθού, του Τίμιου, του Προοδευτικού εν Ελλάδι.
Τόσο, που όλοι πια, εκτός υμών βεβαίως, να νιώθουμε κατάπτυστοι σ’ αυτή τη χώρα και φοβερά ένοχοι.
Ενοχοι όχι για το βάρος, την αμορφωσιά ή το λακόστ που φοράμε.
Αλλά χίλιες φορές ένοχοι, ένοχοι έως θανάτου, γιατί ζήσαμε τόσα χρόνια κάτω απ’ την μπότα άλλων κυβερνήσεων κι όχι κάτω απ’ τη σκέπη της Πανσέπτου Κυβερνήσεώς σας.
Κι επίσης ήθελα να ‘ξερα, τόσα πόθεν έσχες σε δυο μέρες πότε τα προλάβατε;
