Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα ήταν το «Shooting Rubberbands at the Stars» των Edie Brickell & New Bohemians. Ηταν τα χρόνια που εξέπεμπε το ευρωπαϊκό MTV και το κομμάτι «What I am» ήταν τεράστιο hit. Τότε εγώ δεν μιλούσα καλά καλά αγγλικά ακόμα, το ήξερα απέξω χωρίς να καταλαβαίνω τι λέει. Η τιμή ήταν σε δραχμές, αν θυμάμαι καλά, γύρω στις 1.200. Ακόμα αγαπώ πολύ αυτό τον δίσκο που είναι συνολικά υπέροχος και ώριμος στιχουργικά, αν και αυτό το ανακάλυψα πολύ αργότερα.

Οταν ήμουν 12 ετών με είχε πάρει ο εξάδελφός μου σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό όπου έκανε εκπομπή ο Κουτουβός με μέταλ κ.λπ. Στο τέλος με ρώτησε πόσων χρόνων είμαι και επειδή ήμουν μακράν ο μικρότερος ακροατής, μου χάρισε έναν δίσκο –που δεν θυμάμαι δυστυχώς τι ήταν. Η αλήθεια είναι πως ούτε ξέρω πού είναι πια τα βινύλιά μου ύστερα από τόσες μετακομίσεις. Ενας δίσκος που ακούγαμε με την εξαδέλφη μου και είχαμε και το γνωστό ερωτοχτύπημα ήταν το «Slippery when wet» των Bon Jovi. «You give love a bad name» κ.λπ. Μας την έπεφταν οι άντρες τις οικογένειας, οι μεταλλάδες, που θεωρούσαν φλώρους τους Bon Jovi.

Δεν θυμάμαι πόσους δίσκους ακριβώς έχω. Σίγουρα έχω πάμπολλες κασέτες! Τα Σάββατα κατεβαίναμε Κέντρο, στο Happening και ψωνίζαμε δίσκους. Είχε μια ιεροτελεστία η όλη διαδικασία. Δεν υπήρχαν τότε άλλωστε πολλά δισκάδικα. Αλλά το βινύλιο είχε σίγουρα αξία. Αγαπημένοι μου δίσκοι: εκείνος των Edie Brickell & New Bohemians που προανέφερα, το «True blue» της Μαντόνα, το «Closing time» του Τομ Γουέιτς, «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» των Πρωτοψάλτη, Κραουνάκη, Νικολακοπούλου, το «Porgy and Bess» των Λούις Αρμστρονγκ και Ελα Φιτζέραλντ. Αχταρμάς, γι’ αυτό και βγήκα έτσι διχασμένη.

Δεν έχω ξοδέψει μεγάλα ποσά για να αγοράσω έναν δίσκο. Δεν χρειάστηκε να ξενιτευτώ για να αποκτήσω κάτι που ήθελα πολύ. Πρόπερσι όμως που ήμουν στη Νέα Υόρκη, έκανα βόλτα σε παλιά δισκάδικα. Θα βρεις τρελά πράγματα αν το ψάξεις εκεί. Εχω περισσότερα CD με διαφορά. Το CD είναι πιο κοντά στη γενιά μου, όταν δηλαδή άρχισα να αγοράζω μουσική το CD είχε μπει στην αγορά. H χάρη του βινυλίου και των 33 στροφών είναι άλλη! Εχει μια γλυκύτητα το βινύλιο. Μια ζεστασιά που είναι αληθινή όχι στο μυαλό μας και έχει να κάνει με την αναλογική αναπαραγωγή.

Αυτό που με γοητεύει στις παλιές ηχογραφήσεις, μιλάμε για 60s, είναι η γνησιότητα αυτού που ακούς. Ούτε κουρδίσματα ούτε τρελές επεξεργασίες. Αν δεν τα έλεγες ή δεν έπαιζες δεν πήγαινες πουθενά. Επίσης το ότι έγραφαν ζωντανά όλοι μαζί, αυτό το ζηλεύω. Και πλέον μόνο αν έχεις πολλά φράγκα μπορείς να το χαρείς αυτό. Θα ήθελα να ακούσω λίγο περισσότερο κλασικούς ελληνικούς δίσκους: Σταύρο Ξαρχάκο, Δήμο Μούτση, Μίκη Θεοδωράκη, Γιάννη Μαρκόπουλο, έχω πολλά κενά. Δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να τους ψηφιοποιήσω, δυστυχώς. Από την άλλη, νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος για να κάνω κάτι τέτοιο. Προτιμώ να πάρω πικάπ.

Τελευταία Νέα