Η συγκυρία ήταν βολική. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέβηκε στην πρώτη του ΔΕΘ σε μια στιγμή που τα νώτα της κυβέρνησης ήταν ακάλυπτα. Το πολλαπλό βραχυκύκλωμα της κυβέρνησης –στις τράπεζες, τη Δικαιοσύνη και τα τηλεοπτικά –δημιουργούσε ιδανικό πολιτικό περιβάλλον για το θεσσαλονικιώτικο Σαββατοκύριακο του Μητσοτάκη.

Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ήξερε ότι δεν θα κρινόταν μόνο από αυτά που θα υποσχόταν. Θα κρινόταν και από αυτά που δεν θα έμπαινε στον πειρασμό να υποσχεθεί. Εκεί όντως επέδειξε κάποια αυτοσυγκράτηση. Εβαλε στο μενού των γλυκαντικών τη φαλκίδευση του επάρατου ΕΝΦΙΑ. Αλλά δεν έκανε το λάθος των προηγούμενων –να σπείρει παντού προσδοκίες. Αντιθέτως –σε μια επιλογή που δεν είναι ασύνδετη με το εκλογικό του μάρκετινγκ –εξήγγειλε αναστολή αυξήσεων για τους δημοσίους υπαλλήλους. Και, παρότι προκλήθηκε, απέφυγε να παίξει το γνωστό μελόδραμα έναντι των συνταξιούχων.

Μένει να φανεί αν αυτή η χημεία ήταν αρκετή για να εξασφαλίσει στον Μητσοτάκη το επιθυμητό: την εμφάνισή του ως φορέα αληθείας απέναντι σε έναν Πρωθυπουργό στοιχειωμένο από τις ματαιωμένες του αυταπάτες.

Το δεύτερο μεγάλο στοίχημα του Μητσοτάκη ήταν να μην καθηλωθεί στην αντιπολιτευτική καταγγελία. Προσπάθησε να μιλήσει περισσότερο για το αύριο, αντλώντας ως επί το πλείστον από τους κοινούς τόπους περί διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και απελευθέρωσης της οικονομίας.

Σε αυτό το μέρος του έργου το σκηνικό απείλησε να πλακώσει τον πρωταγωνιστή. Ο πρόεδρος της ΝΔ, ως επερχόμενος πρωθυπουργός, υποσχόταν «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» και «νέο πατριωτισμό» έχοντας όμως ως φόντο την παλιά Νέα Δημοκρατία. Ο Μητσοτάκης μιλούσε για το «οξυγόνο της δημιουργίας» την ώρα που οι πρώτες σειρές του Βελλιδείου ήταν σαν συστάδες από κάψουλες κρυογονικής όπου είχαν καταψυχθεί τα λείψανα του κομματικού παρελθόντος.

Η φροντίδα του Μητσοτάκη να κρατήσει πάση θυσία ασφαλισμένη την κομματική κατάψυξη φάνηκε και στον τρόπο που (δεν) απάντησε για την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ –υπεκφεύγοντας με την επίκληση της Δικαιοσύνης. Το σκεπτικό πίσω από αυτή την επιλογή είναι προφανώς ότι έχει περισσότερο να χάσει αν ενοχλήσει το παραδοσιακό κομματικό ακροατήριο, παρά να κερδίσει από τους κεντρώους, στους οποίους φιλοδοξεί να εμφανιστεί ως εναλλακτική εξουσίας.

Αλλαξε η ΔΕΘ την εικόνα του Μητσοτάκη ως υποψήφιου πρωθυπουργού; Σίγουρα πάντως εμπέδωσε την εικόνα που ήδη είχε καλλιεργήσει ως νέος πρόεδρος της ΝΔ. Την εικόνα ενός αρχηγού πολύ σίγουρου ώστε να χειραφετηθεί από τα αντιπολιτευτικά στερεότυπα των προκατόχων του. Αλλά και πολύ ανασφαλούς για να κλονίσει τα κομματικά ταμπού.

Τελευταία Νέα