Διαβάζω αυτές τις μέρες όσα γράφονται περί Ωραιοκάστρου. Αντεγκλήσεις, απειλές, προγραφές, μίσος και αλληλοσπαραγμός. Το ένα δάχτυλο στη σκανδάλη του ιδεολογικού μυδραλιοβόλου και το άλλο στο μάτι του απέναντι. Ο ένας είναι πολύ εκνευρισμένος γιατί οι ανορθογραφίες κάποιων που υποστηρίζουν την απόφαση του συλλόγου γονέων τού χαλάνε το (ρατσιστικό) ίματζ και ο άλλος θέλει να κρεμαστούν στα μανταλάκια οι φωτογραφίες των γονέων που την υπέγραψαν. Αυτό όμως που παρατήρησα είναι ότι ακόμη και από γραφές με εμπεριστατωμένο λόγο που υποστηρίζουν την αυτονόητη ένταξη των προσφυγόπουλων στο ελληνικό σύστημα εκπαίδευσης απουσιάζει εντελώς ο παράγοντας παιδί. Αυτό για το οποίο γίνεται το όλο θέμα.
Θυμάμαι τον ποδοσφαιριστή Κριστιάν Καρεμπέ να μου λέει σε μια συνέντευξη πως όταν πρωτοπήγε στη Γαλλία, μικρά παιδιά τον πλησίαζαν με αγάπη αλλά συγχρόνως –και μάλλον ασυνείδητα –σάλιωναν το δάχτυλό τους και του έτριβαν το χέρι για να… καθαρίσουν τη μαυρίλα. Θέλω να πω ότι ακόμη και στην εκδήλωση της συμπάθειάς τους τα παιδιά μπορεί να γίνουν πολύ σκληρά. Και πολύ φοβάμαι πως οι μαθητές του Ωραιοκάστρου, ντοπαρισμένοι από τη διάσταση που πήρε το θέμα, ακόμη και αν δεν συναντηθούν με τα παιδιά των κέντρων φιλοξενίας, αφού σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου τα προσφυγόπουλα θα φοιτούν σε ξεχωριστές τάξεις ξεχωριστές ώρες, έχουν ήδη βάλει στο αλουμινόχαρτο με το κολατσιό τους και το αβγό του φιδιού. Γι’ αυτό, επειδή θα ακολουθήσουν και άλλες ανάλογες εντάξεις, ας προσέχουμε γιατί τα παιδιά ακούνε κυρίως όταν δεν μιλάμε σε αυτά.
