Τα όσα συμβαίνουν στον εργασιακό χώρο μιας επιχείρησης δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από τα όσα διαδραματίζονται στα αποδυτήρια μιας ομάδας.
Παντού υπάρχουν οι φιλότιμοι, οι τυπικοί, οι αφοσιωμένοι, αυτοί που δίνουν το κάτι παραπάνω κι ας ξέρουν πως δεν πρόκειται να αμειφθούν ποτέ γι’ αυτό.
Ενα γαϊδούρι ωστόσο, όσο σκληρά κι αν εργάζεται, δεν πρόκειται ποτέ να γίνει καθαρόαιμο άτι.
Ο Χρήστος Αραβίδης δεν είναι Μέσι. Ούτε καν Βέλλιος. Είναι όμως ένας εργατικός παίκτης που αγαπά την ΑΕΚ και δεν διστάζει να θυσιάσει ακόμα και τρία δόντια για να κατακτήσει η Ενωση ένα Κύπελλο.
Ποδοσφαιριστές πρόθυμοι και εργατικοί όπως ο Αραβίδης υπάρχουν εκατοντάδες στην Ελλάδα. Ωστόσο, το ζωτικής σημασίας θέμα για την ΑΕΚ και για κάθε αθλητικό σύλλογο είναι η εξέλιξη, η άνοδος, η βελτίωση.
Ο Αραβίδης ήταν πολύτιμος στην Ενωση για το επίπεδο που βρισκόταν η ομάδα στα προηγούμενα χρόνια.
Οι στόχοι όμως άλλαξαν. Δεν είναι πια η άνοδος στη Σούπερ Λίγκα, ούτε το Κύπελλο. Είναι η πρώτη θέση στο πρωτάθλημα. Ο Αραβίδης θεωρεί πως μπορεί να σηκώσει στις πλάτες του τις φιλοδοξίες της ομάδας του. Και πολύ σωστά κάνει. Αλλιώς θα έπρεπε να κρεμάσει τα παπούτσια του. Το θέμα όμως δεν είναι τι πιστεύει ο ίδιος για τον εαυτό του, αλλά ποια είναι η σκληρή πραγματικότητα.
