Αναζήτηση
First we take Manhattan, then we take Berlin. Είναι το ρεφρέν από ένα τραγούδι του Λέοναρντ Κοέν. Αλλά θα μπορούσε να είναι το φθινοπωρινό σχέδιο του Μαξίμου. Στο κέντρο της Νέας Υόρκης βρέθηκαν ο Πρωθυπουργός για τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και ο υπουργός Επικρατείας επιστρέφοντας από τον Καναδά με άγνωστη ατζέντα. Παράλληλα, εισέβαλε και ένα είδος τυχοδιωκτικής δημοσιογραφίας που θέλει να κάνει έρευνα με περούκες και τελικά προκαλεί –τουλάχιστον –θυμηδία.
Είναι σαφές, το Μανχάταν έπεσε σε ελληνικά χέρια. Και το Βερολίνο; Ο στόχος εκεί ήταν πολλαπλός: το ελληνικό χρέος, οι γερμανικές αποζημιώσεις, η προσφυγική κρίση. Επειτα όμως από την εισβολή στην πόλη των ξενοφοβικών της AfD, το μόνο που μπορεί να βρει η κυβέρνηση είναι μια καγκελαρία ακόμη πιο θωρακισμένη. Το «χαστούκι» που εισέπραξε η Ανγκελα Μέρκελ στις προχθεσινές εκλογές ικανοποίησε ενδεχομένως πολλούς –η καγκελάριος επιτέλους χάνει. Χάνει όμως για τους λάθους λόγους. Χάνει επειδή αυτό που τόσο ανόητα έγραψαν οι έλληνες γονείς ενός σχολείου στο Ωραιόκαστρο της Θεσσαλονίκης, το 13% των Βερολινέζων το έριξε στις κάλπες. Συμπέρασμα; Οσο πιο πολύ πέφτει το Βερολίνο στα χέρια της γερμανικής ξενοφοβικής Δεξιάς τόσο χάνεται από εκείνα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ –και μαζί του εξαερώνεται και το φθινοπωρινό σχέδιο.
Ο Λέοναρντ Κοέν λέει κάπου στο τραγούδι του ότι η προσπάθειά του να πολεμήσει το σύστημα από μέσα τον καταδίκασε σε είκοσι χρόνια πλήξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πολεμάει ακριβώς το σύστημα, προσπαθεί να φτιάξει ένα δικό του. Καταδικάζοντας όλους εμάς τους υπόλοιπους σε κάτι πολύ χειρότερο από πλήξη.
