Αναζήτηση
Εχω την αίσθηση ότι ο Πρωθυπουργός βρίσκεται ήδη αντιμέτωπος με το αναπόφευκτο δίλημμα όλων των πρωθυπουργών και όλων των κυβερνήσεων.
n Να φύγει όσο πιο γρήγορα γίνεται μήπως και κάπως διασωθεί;
n Ή να αγκιστρωθεί στην εξουσία με κίνδυνο να πάει άκλαυτος;
Έως τώρα, η αντεπίθεση της κυβέρνησης εξελίσσεται σε πανωλεθρία.
Στη ΔΕΘ το ματσάκι το καθάρισε άνετα ο Μητσοτάκης. Την απλή αναλογική την είχαν τακτοποιήσει η Φώφη και ο Σταύρος. Στην Τράπεζα Αττικής ο Στουρνάρας τούς πήρε τα εσώρουχα. Και οι τηλεοπτικές άδειες που θα ήταν το κυβερνητικό αριστοτέχνημα εξελίσσονται σε Βατερλώ με απρόβλεπτες συνέπειες.
Ολα αυτά σε μια κοινωνία που βράζει. Χθες μου διηγήθηκαν την εξής σκηνή: στην Εφορία μιας λαϊκής περιοχής του Λεκανοπεδίου, ένας από τους φορολογουμένους προσπάθησε να επικαλεστεί σε κάτι τον υπουργό και όλοι οι υπόλοιποι πήγαν να τον λιντσάρουν επειδή τον πέρασαν για συριζαίο.
Κάπως έτσι η πικρή διαπίστωση του Πρωθυπουργού «ψεύτες μάς ανεβάζουν, ψεύτες μάς κατεβάζουν» φάνηκε να κινείται περισσότερο στα όρια μιας παραπονεμένης παραδοχής παρά μιας θυμωμένης διαμαρτυρίας.
Ομολογώ ότι κάθε μέρα δυσκολεύομαι όλο και περισσότερο να εντοπίσω την οδό διαφυγής της κυβέρνησης –δεν συζητώ καν για τη μέθοδο ανόρθωσης…
Αυτό όμως είναι δικό τους θέμα –άλλωστε είμαι βέβαιος ότι δεν θα πετάξουν τις περούκες που βρήκαν στη Νέα Υόρκη: μπορεί να αποδειχθούν χρήσιμες στην έξοδο.
Εκείνο που μας αφορά όλους είναι το κόστος της διατήρησης των πραγμάτων στο σημερινό τους επίπεδο.
Ιδίως όταν η ξεδιαντροπιά κυκλοφορεί με τον μανδύα του κυνισμού. Δύο παραδείγματα.
n Ο μεν Τσακαλώτος που έχει φορολογήσει ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει αναρωτήθηκε αν οι προτάσεις Μητσοτάκη θα αυξήσουν τον συντελεστή ΦΠΑ στα… εισιτήρια θεάτρου!
n Ο δε Βερναρδάκης ανακήρυξε θεμιτό να αυξάνεται η φορολογία όλων των Ελλήνων προκειμένου να παίρνουν αυξήσεις οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Και οι δύο αυτές παρεμβάσεις κινούνται στα όρια της κοινωνικής πρόκλησης. Κυρίως όμως δείχνουν ότι η κυβέρνηση γλιτώνει τον πανικό απλώς και μόνο επειδή δεν έχει επίγνωση της κατάστασης.
Αποκλείεται να μην αποκτήσει. Ολες οι κυβερνήσεις (και κυρίως οι χειρότερες σαν τη σημερινή) έρχονται πάντα να τρακάρουν στην πραγματικότητα. Φυγείν αδύνατον.
Και τότε είτε κατά μόνας είτε συλλογικά ανακαλύπτουν το απαράβατο δίλημμα που ορθώνεται μπροστά τους.
Nα φύγουν γρήγορα μήπως περισώσουν ό,τι μπορεί ακόμη να σωθεί ή να φύγουν αργότερα ακόμη κι αν δεν μείνει τίποτα να φύγει μαζί τους;
