Κάνω ότι το ξεχνάω. Το μυαλό μου το απωθεί στα πίσω διαμερίσματα. Οταν όμως έρχεται στην πρόσοψη, αναρωτιέμαι αν ο Μπλέικ Εντουαρντς αντέγραφε τη ζωή ή η ζωή αντιγράφει τον Μπλέικ Εντουαρντς, σκηνοθέτη ταινιών όπως το «Πάρτι» και ο «Ροζ Πάνθηρας» με τον Πίτερ Σέλερς. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει τούτες τις μέρες καθώς σκέφτομαι τον Βασίλη Λεβέντη, επίσημα καλεσμένο στο διεθνές συνέδριο Concordia Summit, να ανεβοκατεβαίνει εκστατικός και καμαρωτός τις λεωφόρους της Νέας Υόρκης με φόντο τη μεγάλη φθινοπωρινή σύναξη αρχηγών κρατών στο συνέδριο του ΟΗΕ και τις παράλληλες εκδηλώσεις. Μόνο που πια δεν μπορώ να γελάσω. Οταν η φάρσα συνωμοτεί με την πραγματική ζωή χάνει το στοιχείο του αιφνιδιασμού, απεμπολεί τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της και τη νοστιμιά των χαρακτήρων της και εκπίπτει σε μια ενοχλητική καθημερινότητα.

Ισως αυτή η ετεροχρονισμένη εκδίκηση του καλτ, που επέβαλε τον κομπορρήμονα πρόεδρο της Ενωσης Κεντρώων σε εν δυνάμει ρυθμιστή της πολιτικής ζωής, να είναι μία ύπουλη αλλά καθόλου αμελητέα συνέπεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το φλερτ της οποίας με τη γραφικότητα αποτελεί ούτως ή άλλως τον μοναδικό σταθερό της άξονα. Σήμερα, έναν χρόνο μετά την είσοδό του στη Βουλή, ο ίδιος ζει το νεοϋορκέζικο όνειρό του και εμείς συνειδητοποιούμε ότι η απόσταση ανάμεσα στον Λεβέντη που μοίραζε αβέρτα κατάρες για καρκίνους όταν επρόκειτο να του κλείσουν το κανάλι και στον σημερινό υπερθεματιστή της συριζαϊκής τηλεοπτικής «νομιμότητας» είναι όση και της φαντασίας του Μπλέικ Εντουαρντς από την ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Στην ουσία, μηδενική.

Τελευταία Νέα