Η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για την πώληση του Ελληνικού θύμισε ότι καμιά φορά η πολιτική γίνεται απολαυστική. Είναι απολαυστικό να βλέπεις τον υπουργό Πολιτισμού να δηλώνει ότι η πώληση της έκτασης είναι «υποχρεωτικός συμβιβασμός στον δημοκρατικό δρόμο του σοσιαλισμού» ή τον υπουργό Επικρατείας να διαβεβαιώνει ότι όχι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό αλλά ο δρόμος προς την παραλία θα είναι ανοικτός ή άντε το πολύ πολύ να έχει μερικές πολυθρόνες και κανένα beach bar.

Είναι απολαυστικό γιατί δείχνει ότι η απόσταση ανάμεσα στη θεωρητική ανάλυση του Μπαλτά για τον δρόμο προς τον σοσιαλισμό και την πρακτική εξήγηση του Φλαμπουράρη για τον δρόμο προς την παραλία είναι ανύπαρκτη. Αντίθετα, υπάρχει ένας συνεκτικός κρίκος, μια συγκολλητική ουσία που τους ενώνει. Ή μάλλον είναι κι αυτός ένας δρόμος –ο δρόμος της πολιτικής αυτογελοιοποίησης. Οι δύο υπουργοί τον περπάτησαν σχεδόν αυτοθυσιαστικά, σαν έτοιμοι από καιρό να υποστούν τη χλεύη των αντιπάλων τους. Μάλλον δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς: από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε ότι εάν είναι να επικυρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνίες όπως αυτές για το Ελληνικό καλύτερα οι πολίτες να ψηφίσουν Σαμαρά δεν έχει περάσει και πολύς καιρός.

Επειτα από τη χθεσινή παρουσία τους στη Βουλή μπαίνει κανείς στον πειρασμό να φανταστεί πού θα συνεχίσουν τη συζήτηση οι δύο υπουργοί. Σε ποιες πολυθρόνες θα κάθονται, σε ποιο beach bar θα συχνάζουν για να ξεκουράζονται, να χαζεύουν τη θάλασσα και να χαλαρώνουν με τη μουσική. Ποιος θα θεωρητικολογεί για τη δημοκρατική πορεία προς τον σοσιαλισμό. Και ποιος θα ακούει ρουφώντας αργά τον φραπουτσίνο του με το καλαμάκι.

Τελευταία Νέα