Είναι μια νευροψυχιατρική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από κινητικά και φωνητικά τικ. Το σύνδρομο Τουρέτ εμφανίζεται στην παιδική ηλικία και ένα από τα πλέον γνωστά συμπτώματά του είναι η συχνή και άνευ λόγου και αιτίας χρήση αισχρών λέξεων και υποτιμητικών παρατηρήσεων, αυτό που είναι γνωστό ως κοπρολαλία. Παλαιότερα εθεωρείτο σπάνιο και εξωτικό σύνδρομο αλλά όχι πλέον, αφού προσβάλλει μέχρι και έξι στα χίλια παιδιά από 5 έως 18 ετών ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις καταστέλλεται όσο ο ασθενής μεγαλώνει.
Με δικά μου λόγια, αυτή είναι η ιατρική περιγραφή μιας διαταραχής που το χαρακτηριστικό σύμπτωμά της, έχει επικρατήσει στον ελληνικό δημόσιο λόγο χωρίς το άλλοθι του συνδρόμου. Στο θερμοκήπιο του Διαδικτύου, μάλιστα, βρήκε το ιδανικό περιβάλλον για να φουντώσει και να γίνει μέσον πρόσβασης στη δημοσιότητα και στυλ δημοσιογραφικής γραφής. Ενας άναρχος, χαμερπής λόγος όπου τα επιχειρήματα έχουν αντικατασταθεί από δογματικό βερμπαλισμό και τσιτάτα απαξίωσης ενώ η χολή έχει αναχθεί σε συγκολλητική ουσία μεταξύ των εννοιών. Η κοπρολαλία όμως δεν είναι μαγκιά ούτε ένδειξη εκφραστικής τόλμης. Το αντίθετο, δείχνει αδυναμία χειρισμού του λόγου και, εξ αιτίας αυτής, καταφυγή σε «φωναχτές» κουβέντες που κάνουν θόρυβο αλλά είναι κενές νοήματος. Σαν τον υπουργό που ξεδιπλώνει το ζωνάρι του κουτσαβακισμού λέγοντας στην αντιπολίτευση ότι πήρε πολύ αέρα. Και σαν πολλούς άλλους που ζουν ανάμεσά μας διεκδικώντας στην ιντερνετική πραγματικότητα τα λεπτά διασημότητας που (δεν) τους αναλογούν. Και το μεν σύνδρομο Τουρέτ είναι ιάσιμο, από τη μικροψυχία όμως δύσκολα ξεφεύγεις.
