Είναι ανθρώπινο να στήνεσαι για να ποζάρεις απέναντι σε έναν επαγγελματία φωτογράφο –η ελπίδα ότι θα βγεις σαν σταρ του Χόλιγουντ πεθαίνει πάντα τελευταία. Εξίσου ανθρώπινο είναι να παραπονείσαι ότι το δωμάτιο στο ξενοδοχείο που μένεις δεν έχει θέα –ο Τζορτζ και η Λούσι στο «Δωμάτιο με θέα» του Τζέιμς Αϊβορι είχαν. Aλλο τόσο ανθρώπινο είναι να επιστρατεύεις μια σουίτα για να ποζάρεις –όσο κι αν η θέα στη Νέα Υόρκη είναι πολύ διαφορετική από τη θέα στη Φλωρεντία.
Ολα αυτά είναι εντελώς ανθρώπινα. Δεν είναι όμως και πολύ πολιτικά. Και δεν είναι ειδικά σε αυτή τη συγκυρία. Γιατί το φόντο εδώ δεν είναι οι ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης, αλλά καναλάρχες – Φρανκενστάιν και τα βοσκοτόπια της Ιθάκης, οι χιλιάδες πρόσφυγες που έχουν εξαφανιστεί και τα «Νταχάου» που ανοίγουν ξανά, οι ήττες στον δρόμο για τον σοσιαλισμό και τα beach bar, τα εισοδήματα που συρρικνώνονται και οι θέσεις εργασίας που χάνονται. Σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών», το 85% των πολιτών νιώθει οργή, αγωνία ή φόβο. Αυτό που αποτυπώνεται με μια λέξη είναι η συντριβή μας.
Το κοντράστ με κάποιον που δείχνει να απολαμβάνει την τρυφηλότητα της εξουσίας χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά είναι πολύ έντονο. Εκείνες οι πόζες με θέα είναι στην ουσία η πιο ματαιόδοξη έκθεση στην ακρότητα. Εντάξει, ο Αλέξης Τσίπρας δεν πόζαρε μόνο, μίλησε κιόλας. Είναι όμως από εκείνες τις φορές που η ουσία της συνέντευξης δεν βρίσκεται στις απαντήσεις αλλά στο ηδυπαθές στήσιμο απέναντι στον φωτογραφικό φακό. Γιατί αυτή είναι η πόζα της απόστασης από την πραγματικότητα.
