Οι ζημιές από την κακοκαιρία που έπληξε την Καλαμάτα το 2013 δεν έγιναν μάθημα για τους υπεύθυνους φορείς. Και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τις πρόσφατες πλημμύρες που έπνιξαν και πάλι στις λάσπες την πόλη, η οποία φιλοδοξεί το 2021 να είναι Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Θα μπορούσαν να γραφτούν σελίδες επί σελίδων για τους λόγους που προκάλεσαν αυτή τη μεγάλη καταστροφή, όπου θρηνήσαμε και νεκρούς.
Πυρκαγιές, εκχερσωμένες εκτάσεις, αυθαίρετη δόμηση, μπαζωμένα και ακαθάριστα ρέματα, έλλειψη έργων υποδομής αλλά και κακοτεχνίες, μαζί με τη μεγάλη ποσότητα νερού που έπεσε, συνθέτουν το παζλ των αιτιών.
Θα μπορούσαμε επίσης να μιλήσουμε για τις ελλείψεις στα αντιπλημμυρικά έργα, τα οποία, σύμφωνα με τον προβλεπόμενο σχεδιασμό, θα έπρεπε να είχαν ήδη υλοποιηθεί από το 2015, και άλλα πολλά.
Ζώνες υψηλού κινδύνου
Ομως υπάρχει και μια άλλη πτυχή του προβλήματος, την οποία μας θυμίζει η Δήμητρα Λυμπεροπούλου, επικεφαλής της περιφερειακής παράταξης Πελοπόννησος Οικολογική. Κανείς από τους υπεύθυνους φορείς δεν δικαιούται να πει ότι πιάστηκε στον ύπνο ή ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Γιατί; Επειδή, όπως υποστηρίζει η Λυμπεροπούλου, υπάρχει από το 2012 ο χάρτης του υδατικού διαμερίσματος, στον οποίο η Καλαμάτα όπως και άλλες περιοχές της Μεσσηνίας και της Αρκαδίας χαρακτηρίζονται ως ζώνες υψηλού κινδύνου και απειλούνται τα επόμενα χρόνια με μεγάλες πλημμύρες…
Το συμπέρασμα; Κανείς δεν δικαιούται να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε, δεν είδε, δεν άκουσε!
