Συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Υπήρχε τότε στην κρατική τηλεόραση μια εκπομπή για τον πολιτισμό που παρουσίαζε γνωστή, έγκριτη και με βαθιά γνώση του αντικειμένου της δημοσιογράφος. Την οποία όμως αδικούσε η πολύ εξεζητημένη εμφάνισή της. Χαρακτηριστικό της, η κορακίσια χοντρή πλεξούδα που έπεφτε στον έναν ώμο και το πολύ έντονο μακιγιάζ, ιδιαίτερα στα μάτια, το γνωστό και ως «κατσαρίδα» ή «ψαράκι», τάλε κουάλε η Αννα Καλουτά στις μεγάλες επιθεωρησιακές δόξες της. Μια μέρα λοιπόν που είχε κανονιστεί συνέντευξη με τον Κάρολο Κουν στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, η δημοσιογράφος και το συνεργείο (μονοκάμερο να φανταστώ) καθυστέρησαν εξαιτίας κάποιου έκτακτου γεγονότος. Ο Κουν όμως δεν είχε περισσότερη διαθέσιμη ώρα καθώς τον περίμεναν για πρόβα. Ετσι, εκείνη για να κερδίσει χρόνο έβαψε μόνο το μισό της πρόσωπο, αφού συνεννοήθηκε με τον σκηνοθέτη τα πλάνα να τη δείχνουν αποκλειστικά προφίλ. Ο Κουν ωστόσο την έβλεπε ανφάς. Μισή σε φυσική κατάσταση και μισή με ψεύτικη βλεφαρίδα και αλλεπάλληλες στρώσεις γαλαζοπράσινης σκιάς. Και τον έπιανε νευρικό γέλιο. Η συνέντευξη αυτή έμεινε στα τηλεοπτικά χρονικά. Με τη δημοσιογράφο να ρωτά σοβαρά και στοχαστικά και τον Κουν να απαντά προσπαθώντας –όχι πάντα με επιτυχία –να συγκρατήσει τα γέλια του.
Ανεκδοτολογική αναφορά για να πω ότι αυτό το διπλό είδωλο παρουσιάζει η κυβέρνηση επί του συνόλου σχεδόν των θεμάτων. Το ένα μισό η όψη της σοσιαλιστικής καθαρότητας και της ιδεολογικής αγνότητας και το άλλο καραμπογιατισμένο με τα χρώματα της αλαζονείας, της εξάρτησης από την εξουσία και παρφουμαρισμένο με το άρωμα σκανδάλων που, εξίσου με το μαγείρεμά τους, ενοχλεί η προχειρότητα με την οποία στήθηκαν. Μισό νεανικό σαν τις εργάτριες στις προπαγανδιστικές αφίσες του υπαρκτού σοσιαλισμού και το άλλο γερασμένο σαν τους τακτικισμούς και τις μεθοδεύσεις σε καθεστώτα Μπανανίας. Και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, μισός ιδεαλιστής για το μέλλον της Ευρώπης όπως ο Αντενάουερ και μισός ναρκισσιστής για το μέλλον το δικό του, σαν μοντέλο σε διαφήμιση στοκατζίδικου ρούχων –όπως είδαμε προχθές στη φωτογράφιση για το Reuters. Μόνο που, σε αντίθεση με την παλιά, συμπαθή δημοσιογράφο, αυτό που πλασάρεται ως αγνό, καθαρό και αθώο είναι το φτιασιδωμένο μισό. Το μάθημα των Θρησκευτικών και γενικότερα η σχέση Εκκλησίας και (σοσιαλιστικού) Κράτους που, σαν μπουφανάκι ντουμπλ φας, «φοριέται» και από την καλή και από την ανάποδη, το νομοσχέδιο και ο διαγωνισμός – ταραντέλα για τις τηλεοπτικές άδειες που με το ρόπαλο την υποτιθέμενης τάξης και (κομματικής) νομιμότητας από τη μια πατάσσει τα πλοκάμια της διαπλοκής και από την άλλη γνέφει στα δικά της χταπόδια να μπουν στην κουζίνα, οι συντάξεις που κόβονται – δεν κόβονται, οι υπογραφές που μπαίνουν με την υπόσχεση ότι γρήγορα θα αποσυρθούν –όλα αυτά είναι οι στάσεις στον δρόμο του «σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας», που περνάει όμως μέσα από ξαπλώστρες και μπιτσόμπαρα. Μια κυβέρνηση μισή μισή που δίνει αφορμές μισές μισές για γέλια και για κλάματα. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση δύο μισά δεν κάνουν ένα ολόκληρο.
ΥΓ: Ο τίτλος προέρχεται από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Αγκαθα Κρίστι.
