Ο ασεβής ολετήρας χρόνος και ανάλγητος είναι και ανελέητος· δεν λογαριάζει από Ιστορίες, από «σημαίες», από λαμπρά παρελθόντα, από καδραρισμένα μετάλλια και χρυσά κύπελλα σε σκονισμένες τροπαιοθήκες. Οταν έρθει η ώρα και σε βρει «γονατισμένο», ο χρόνος θα σε συντρίψει πρώτα τιμωρώντας τα λάθη σου κι έπειτα ως βιολογικό συνεπακόλουθο. Εχετε δει τον Πελέ τελευταία; Οχι! Από τον χρόνο κρύβεται κι απ’ το επέκεινα που του κρατάει την πόρτα ανοιχτή και τον περιμένει. Τον Μαραντόνα τον θυμάστε; Από το μακρινό 1986 έχει αλλάξει δέκα νούμερα στο παντελόνι του και άλλες τόσες φορές το πρόσωπό του. Ξεχάστε τον καλύτερα…

Είδατε τον Κριστιάνο Ρονάλντο στο Λας Πάλμας; Ναι είπατε; Θυμίζει σε τίποτα τον Κριστιάνο Ρονάλντο του παρελθόντος; Και μην τρέξει ο νους σας στον τελικό της Πορτογαλίας απέναντι στη Γαλλία. Βιάζεστε… Ο Κριστιάνο (ουσιαστικά) δεν έπαιξε τότε και η Πορτογαλία νίκησε! Ο Κριστιάνο γύρισε από τον τραυματισμό του, αλλά η Βασίλισσα δείχνει να έχει άρει την εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του. Μεγάλωσε ο «μικρός» και όσο μεγαλώνει βαραίνει κι όσο βαραίνει οι πόρτες κλείνουν η μία μετά την άλλη πίσω του και ο διάδρομος οδηγεί στην έξοδο, κακά τα ψέματα! Και τι είναι ο άνθρωπος τελικά; Είναι η δύναμη που ρίχνει τυράννους και θεούς! Και οι θεοί του ποδοσφαίρου έχουν κοντή ημερομηνία λήξης και οι άνθρωποι ηδονίζονται να σε βλέπουν να συντρίβεσαι, εσένα που κάποτε μεσουρανούσες!

Ο Μέσι; Τραυματίστηκε την Τετάρτη και η Μπαρτσελόνα πήρε ανάσα… Το Σάββατο νίκησε 5-0. Ποιος Μέσι; Οταν βλέπεις άνθρωπο και δη ποδοσφαιριστή χρυσοκάνθαρο, προβεβλημένο, να αλλάζει χρώμα στο μαλλί και να «λερώνει» το δέρμα του με εικόνες ανούσιες, κάτι προσπαθεί να φωνάξει. Ισως: προσέξτε με, ίσως: γερνάω, αλλά νιώθω νέος, ίσως: midlife (ποδοσφαιρικής) crisis; Ούτε ο Μέσι είναι όπως ήταν. Ο Νεϊμάρ πιο νέος, πιο κεφάτος, του έχει κλέψει ακόμη και τον ίσκιο. Και ο Σουάρες πιο λαμπερός από τον Αργεντινό. Ατιμε χρόνε!

Ο Μουρίνιο, για να πάμε και στην πατρίδα του Σαίξπηρ που αρέσκεται στα τραγικά φινάλε. Ο Μουρίνιο είναι ο Μουρίνιο που γνωρίζαμε; Δεν είναι. Κάποτε έκανε ό,τι ήθελε, τώρα ό,τι μπορεί. Και τι μπορεί; Να προκαλεί θλίψη στους φίλους του και γέλια στους εχθρούς του. Κι αυτός νόμιζε πως όλους μπορεί να τους νικήσει, λησμόνησε όμως τους βασικούς εχθρούς των ειδώλων, τον χρόνο και τη Νέμεση.

Και κάτι τελευταίο: οι συνέπειες των πράξεών μας, μας αρπάζουν κάποτε από τον λαιμό και μας πνίγουν, αδιάφορες αν στο μεταξύ έχουμε μετανοήσει και πασχίζουμε να βελτιωθούμε. Κι όσο μακριά κι αν σε ταξιδέψει η ισχύς σου, η πραγματικότητα σε ταξιδεύει πάντα μακρύτερα: στο τέλος!

Τελευταία Νέα