Οταν τον Μάρτιο του 2014, στην απονομή των Οσκαρ, η Ελεν ντε Τζενέρις έβγαζε εκείνη την περίφημη σέλφι με τη μεγαλύτερη (μέχρι τότε) σύναξη διασημοτήτων προφανώς και ήξερε –αυτά δεν γίνονται τυχαία –ότι έγραφε το πρώτο βασικό κεφάλαιο στο σύγχρονο κοινωνικό παραμύθι της αυτοαναφορικότητας. Και που μια εμβληματική αποτύπωσή του είδαμε χθες. Η Χίλαρι Κλίντον, στο πλαίσιο της προεκλογικής εκστρατείας της, μιλούσε στο Ορλάντο. Σε κλειστό χώρο και μπροστά σε νεανικό κοινό, στην πλειονότητά του γυναικείο. Η πρώτη σειρά των παρευρισκομένων απείχε από την υποψήφια πρόεδρο το πολύ τρία μέτρα. Ολες οι σειρές όμως της είχαν γυρισμένη την πλάτη αφού τα κορίτσια, με τα κινητά στον αέρα, πάσχιζαν να πετύχουν την καλύτερη γωνία για σέλφι. Με την πρόεδρο της καρδιάς τους σε ρόλο ταπετσαρίας. Ελάχιστα ή και καθόλου τους ενδιέφεραν, προφανώς, αυτά που τους έλεγε. Σημασία είχε η οικειοποίηση της στιγμής. Η χαραμάδα που θα τους επιτρέψει την είσοδο στο ντοκουμέντο.
Στα παιδικά μου χρόνια υπήρχε μια ραδιοφωνική εκπομπή που λεγόταν «Ημουν κι εγώ εκεί». Με ήρωα ένα μικρό παιδί που –δεν θυμάμαι με ποιο τρόπο –ήταν παρόν στα μεγάλα ιστορικά γεγονότα. Στο «ήμουν κι εγώ εκεί» της εποχής μας το σημαντικό είναι το «εγώ». Αυτό προσδίδει αξία στο «εκεί». Είτε πρόκειται, δικαιολογημένα, για τον ασφαλή τόπο όπου, μόλις αποβιβάζεται, φωτογραφίζεται η πρόσφυγας είτε για το μακελειό στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών όπου ακόμη και τα τρία δευτερόλεπτα που καθυστερείς για να βγάλεις μία σέλφι μπορεί να σου στοιχίσουν τη ζωή.
