Είναι όπως με τα καλά νέα των οποίων η αξία συνθλίβεται κάτω από το βάρος των κακών: ο υπερθεματιστής που έχει εκθέσει ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση φεύγει, αλλά αυτός που έρχεται δεν φαίνεται να κλείνει τις τρύπες που έκαναν τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες να μοιάζει με ελβετικό τυρί. Γιατί εάν ο Ιωάννης Καλογρίτσας είναι ο παίκτης του πόκερ που κάθησε στο τραπέζι με άδειες τσέπες υπονομεύοντας την ουσία της διαδικασίας, ο Ιβάν Σαβίδης είναι ο φιλοκυβερνητικός λαγός που έτρεξε για να εξαντλήσει όλους τους υπόλοιπους πριν εγκαταλείψει ο ίδιος την κούρσα.
Ο ρωσοπόντιος επιχειρηματίας βρέθηκε ξαφνικά στο βάθρο των νικητών. Εκεί όμως δεν τον περιμένει μόνο δόξα. Τον περιμένει ένας έλεγχος πόθεν έσχες –πιθανότατα λιγότερο υποτυπώδης από αυτόν στον οποίο υποβλήθηκαν οι τέσσερις νέοι καναλάρχες. Τον περιμένει η υποχρέωση της καταβολής ενός τιμήματος που ο ίδιος δήλωσε ότι εκτόξευσε στα ύψη χωρίς να έχει την πρόθεση να αποκτήσει άδεια. Και τον περιμένει και ο μεγεθυντικός φακός των μέσων ενημέρωσης τα οποία δεν ελέγχονται από την κυβέρνηση. Με λίγα λόγια, για την κυβέρνηση λύθηκε μόνο θεωρητικά το πρόβλημα ενώ στην πράξη έχει δημιουργηθεί ένα νέο.
Είναι μάλλον η φυσική εξέλιξη ενός εγχειρήματος που θα είχε νόημα να επιχειρηθεί στην εποχή της τηλεοπτικής δημοκρατίας. Αυτή όμως είναι η εποχή του Διαδικτύου και του ανεξάντλητου φάσματος. Από αυτήν την άποψη, η κυβέρνηση επιχείρησε να θέσει όρια σε κάτι που δεν υφίσταται πια. Κι αυτό που προβάλλεται τώρα στις οθόνες μας είναι ένα αποκρουστικό και ξεπερασμένο σόου που παραπέμπει στις χειρότερες στιγμές της Trash TV. Είναι το σόου όχι μιας τηλεοπτικής ή ψηφιακής αλλά μιας θλιβερής δημοκρατίας.
