Με ένα σχέδιο αναγέννησης της αγγλικής βιομηχανίας, του παιδιού της βιομηχανικής επανάστασης που τόσο γλαφυρά περιέγραψε ο Κάρολος Ντίκενς, επιχειρεί να ξανασυστηθεί στους βρετανούς ψηφοφόρους ο Τζέρεμι Κόρμπιν την επομένη της επανεκλογής του στην ηγεσία των Εργατικών. Τι προβλέπει αυτό το σχέδιο; Τη δημιουργία ενός ταμείου ο κουμπαράς του οποίου θα έχει περίπου 250 δισεκατομμύρια στερλίνες, ποσό που θα προκύψει κατά το ήμισυ από χαμηλότοκο δανεισμό και θα επενδυθεί στον βιομηχανικό κλάδο προκειμένου να αυξηθεί η παραγωγή και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.

Αυτό που θα επιχειρήσει να κάνει στην ουσία ο Τζέρεμι Κόρμπιν είναι να αποκαταστήσει την επαφή του Εργατικών με τις βιομηχανικές επαρχίες της Βόρειας και Κεντρικής Αγγλίας, δηλαδή με τις εργατικές περιοχές που άλλοτε θεωρούνταν εκλογικά προπύργια του κόμματος. Ο Κόρμπιν θέλει να κερδίσει πίσω την εργατική τάξη η οποία υποτίθεται ότι χάθηκε με τη στροφή προς το Κέντρο από τον Τόνι Μπλερ και θέλει να το κάνει τώρα. Κι αυτό επειδή πιστεύει ότι μέσα στο 2017 η Τερίζα Μέι, μη εκλεγμένη διάδοχος του Ντέιβιντ Κάμερον στην πρωθυπουργία, θα αναγκαστεί να προκηρύξει πρόωρες εκλογές. «Χρειάζεται μια παρεμβατική κυβέρνηση που θα συνεργάζεται με τον ιδιωτικό τομέα χέρι χέρι» δήλωσε στο τηλεοπτικό δίκτυο ITV ο Τζον ΜακΝτόνελ, οικονομικός σύμβουλος του Κόρμπιν. Σύμφωνα με τον ίδιο, μια κυβέρνηση Εργατικών θα διαδραματίσει ενεργό ρόλο για την προστασία και την ανάπτυξη βιομηχανικών κλάδων όπως είναι η παραγωγή χάλυβα, η οποία αυτή τη στιγμή υποφέρει από το υψηλό ενεργειακό κόστος και την κινεζική υπερπροσφορά.

Μέχρι όμως να φτιάξει κυβέρνηση ο ηγέτης των Εργατικών θα πρέπει να φτιάξει κόμμα. Χάρις στα λίγα κλικ που απαιτούνται πλέον στον υπολογιστή για να γίνει κανείς μέλος του κόμματος και την κινητοποίηση των οπαδών του Κόρμπιν, οι Εργατικοί σήμερα είναι το «μεγαλύτερο κόμμα στη Δύση» με 650.000 μέλη. Είναι όμως και ένα κόμμα του οποίου ο αρχηγός έχει εκλεγεί από το 62% των μελών αλλά παράλληλα έχει απορρίψει το 80% των βουλευτών του. Εάν σε αυτά τα στοιχεία συνυπολογιστεί και το γεγονός ότι μόλις το 19% των πολιτών θεωρεί ότι ο Κόρμπιν θα ήταν καλύτερος πρωθυπουργός από τη Μέι, τότε το πρόβλημα γίνεται αντιληπτό στην πραγματική του διάσταση. Με άλλα λόγια, δεν είναι καθόλου σαφές πώς, με ποιον τρόπο και κυρίως με ποια μεγέθη θα φτάσουν οι Εργατικοί στις εκλογές είτε αυτές γίνουν πρόωρα είτε στο τέλος της τετραετίας.

Ο Εργατικός δήμαρχος του Λονδίνου Σαντίκ Καν έθεσε πιο ωμά τον ίδιο προβληματισμό: «Το κόμμα διατρέχει τον μεγαλύτερο κίνδυνο διάσπασης και θανάτου που έχει γνωρίσει από τη δεκαετία του 1980». Εξίσου απαισιόδοξος εμφανίστηκε και ο 74χρονος Νιλ Κίνοκ, ηγέτης των Εργατικών από το 1983 ώς το 1992: «Δεν νομίζω ότι είναι πολύ πιθανό να δω τους Εργατικούς στην εξουσία στα χρόνια ζωής που μου έχουν απομείνει».

70%

ήταν το ποσοστό του Τζέρεμι Κόρμπιν στους συνδικαλιστές στις εσωκομματικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας. Ο Κόρμπιν ψηφίστηκε από το 60% των νέων μελών αλλά και από το 59% των παλαιότερων. Το συνολικό του ποσοστό ήταν 61,8% έναντι 59,6% στις προηγούμενες εσωκομματικές εκλογές.