Ακόμη και για τα πιο ξεχειλωμένα κοινοβουλευτικά ήθη είναι κάπως άκομψο να ακροβολίζονται πρώην βουλευτές στα θεωρεία και να πετούν φυλλάδια διαμαρτυρίας μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου. Τα υπόλοιπα ελάχιστη σημασία έχουν: ο Ζοζέ Σαραμάγκου και το απόσπασμα από τα «Τετράδια του Λανθαρότε», η απελπισία του πορτογάλου συγγραφέα για τις ιδιωτικοποιήσεις και η οργισμένη προτροπή του προς τους κυβερνώντες, μιας και μπήκαν στον κόπο, να «ιδιωτικοποιήσουν στο φινάλε και την πουτάνα τη μάνα που τους γέννησε».
Η ουσία της κίνησης των στελεχών της ΛΑΕ βρίσκεται αλλού: εντοπίζεται σε αυτό το άλμα από τις μούντζες έξω από τη Βουλή στον λογοτεχνικό ακτιβισμό μέσα. Πώς οι πιο μπαρουτοκαπνισμένοι των αντιμνημονιακών αγώνων πέρασαν από τη σκόνη του πεζοδρομίου στην άνεση των θεωρείων; Πώς σε μια στιγμή τέτοιας συμβολικής αξίας όπως είναι η ιδιωτικοποίηση των νερών, εγκατέλειψαν τον ατόφιο θυμό για μια παιχνιδιάρικη περφόρμανς και μάλλον ευπρεπή για την αντίληψή τους, αν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι στο φυλλάδιο είχαν αντικαταστήσει τη λέξη «πουτάνα» με τελίτσες; Πώς ξέγραψαν έτσι εύκολα την μπρούτα διαμαρτυρία, την ωμή λογική των ντου στα νομισματοκοπεία, τη βεβαιότητα ότι δεν επιτρέπεται να υποκλιθείς στο σύστημα επειδή κάπου στη Μόσχα υπάρχει κάποιος ρώσος αξιωματούχος για να υποκλιθείς;
Ο Ζοζέ Σαραμάγκου ήταν ένας στρατευμένος και συνεπής ιδεολογικά λογοτέχνης. Κάποια στιγμή αναγνώρισε την ήττα του. Αλλά τα στελέχη της ΛΑΕ όχι. Αυτά προσαρμόζονται, εξελίσσονται. Η οργή γίνεται παιχνίδι, ο θυμός χαβαλές. Και πετούν φυλλάδια από τα θεωρεία της Βουλής με την ίδια διάθεση που θα πετούσαν αμπούλες στο σχολείο τους.
