Δεν είναι ότι δεν είχα ξανατρέξει. Ετρεχα.Ετρεχα γύρω στους τέσσερις μήνες όταν μου ‘ρθε και δήλωσα συμμετοχή στον Ημιμαραθώνιο.Αλλο όμως να τρέχεις για λίγη γυμναστική και άλλο να παριστάνεις τον μαραθωνοδρόμο…Οταν σκέφτηκα πως αυτό που έκανα ήτανσκέτη τρέλαήταν πια πολύ αργά για να το πάρω πίσω. Αλλωστε δεν είμαι και ο τύπος του λιποτάκτη.

Προπόνηση για Ημιμαραθώνιο από δω και μπρος, λοιπόν, και μαζί με αυτήν και ένα σωρό νέες πληροφορίεςπου έπρεπε να αφομοιωθούν: Πρέπει να φορτώσεις με υδατάνθρακες τον οργανισμό σου μία ημέρα πριν. Πρέπει να φας αυτό ήεκείνοήτο άλλογια πρωινό. Πρέπει να κρατήσεις το σώμα σου πολύ ενυδατωμένο. Πρέπει να πάρεις και καμιά μπανάνα μαζί σου. Πρέπει να έχεις τζελάκια. Πρέπει. Πρέπει. Πρέπει! Δεν είχα άλλη λύση. Μαζί με τις δρομικές προπονήσεις άρχισα και τις προπονήσεις των «πρέπει». Κάθε φορά κουβαλούσα μαζί μου μπανάνες, νερά, ισοτονικά. Φορούσα ειδικά ρούχα, ρολόγια, τσαντάκια, παλμογράφους, κινητό με applications ειδικά για δρομείς. Χρονομετρούσα, χαρτογραφούσα, έτρωγα συγκεκριμένα γεύματα, όλα τα ‘κανα! Επηξα στην αυτοπειθαρχία, που –για να είμαι και ειλικρινής –δεν είναι και το φόρτε μου.

Ο καιρός πλησίαζε. Αφού έκανα και την τελευταία μου προπόνηση, θυμήθηκα να αγοράσω και τζελάκια. Μικρά και απειλητικά παρά τη φανταχτερή τους συσκευασία.Αλλο ένα άγχος. Και αν μου συνέβαιναν οι ανεπιθύμητες παρενέργειες που αναφέρονται στα fora; Ποιος ονειρεύεται να τον βρουν εμετοί και διάρροιες κατά τη διάρκεια ενός Μαραθωνίου;

Η ημέρα ήρθε. Φτάσαμε με την παρέα στον Μαραθώνα. Φορέσαμε τα τεχνικά μας και αρχίσαμε τις διατάσεις. Ηπιαμε ισοτονικά. Αδειάσαμε τις φούσκες μας. Ξεκοιλιάσαμε και από ένα τζελάκι και ζήσαμε για λίγο αφουγκραζόμενοι τον οργανισμό μας για εντερικές αναταράξεις ή για σούπερ δυνάμεις!

Ο Ημιμαραθώνιος ξεκίνησε και έληξε χωρίς τίποτα από τα δύο να συμβεί. Για τη διάρκειά του ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Αναμετριέσαι όμως για τα καλά με τον εαυτό σου, δοκιμάζεις τις αντοχές σου και τερματίζεις σε ένα κλίμα περηφάνιας και συγκίνησης. Εκεί, στο τέρμα, υπήρξε και μια παράλληλη ανακούφιση που το τζελάκι δεν στράφηκε εναντίον μου!

Η «μεθεόρτια» κόπωση κράτησε σχεδόν δύο μήνες… Για την ακρίβεια, ακόμα κουρασμένη νιώθω. Οχι σωματικά, μα ψυχικά. Η πειθαρχία, τα gadgets, το πρόγραμμα, τα long runs έκαναν ξαφνικά το τρέξιμο να μοιάζει βάσανο. Ακόμα το σκέφτομαι. Ωραία ήταν. Ανεπανάληπτα. Αλλά γιατί να συνεχίσω να κάνω κάτι που μετατράπηκε σε μια κατάσταση αγχωτική; Δεν είναι ήδη αρκετά αυτά που με αγχώνουν στη ζωή; Αλήθεια, γιατί να τρέχουμε σε αγώνες; Και η απάντηση ήρθε αποφασιστικά: τρέχουμε για να είμαστε χαρούμενοι, για το πανηγύρι των ενδορφινών στο σώμα μας, για να ζούμε ποιοτικά με ένα γερό σώμα και μια πιο γερή καρδιά. Τρέχουμε για να στραγγίζουμε τη ρουτίνα μας. Τρέχουμε για να σταματήσουμε τον χρόνο! Τρέχουμε γι’ αυτόν τον ενθουσιασμό που μας μεθάει σε αυτό το πολύχρωμο κύμα από ανθρώπους με κάποιο πάθος ή κάποια ιδέα που συγκλίνει με εμάς εκείνη τη στιγμή του χρόνου. Τρέχουμε για να είμαστε παιδιά!

Ναι. Το αποφάσισα. Θα ξανατρέξω!

Η Ρίτσα Ραυτογιάννη συνεχίζει να τρέχει, χωρίς άγχος, πειθαρχημένα προγράμματα, GPS και «αγωνιστικούς» στόχους, στο πάρκο και στους δρόμους της γειτονιάς της. Τον Νοέμβριο όμως θα είναι στο Καλλιμάρμαρο για να χειροκροτήσει όσους θα παλέψουν για να κατακτήσουν την απόσταση των 42.195 μ.

Τελευταία Νέα