Σε μια σκηνή του πρώτου Μάτριξ ο Μορφέας (Λόρενς Φίσμπερν) λέει στον Νίο (Κιάνου Ριβς): «Αν πάρεις το μπλε χάπι, η ιστορία τελειώνει. Ξυπνάς και μπορείς να πιστέψεις ό,τι σου αρέσει. Αν πάρεις το κόκκινο, μένεις στη Χώρα των Θαυμάτων». Σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας το ψέμα και η αλήθεια μπορεί να είναι θέματα επιλογής ενός χαπιού. Αυτή είναι άλλωστε η σύμβαση της μυθοπλασίας. Το θέμα είναι όταν, στην πραγματική ζωή, η αλήθεια από βασική αξία εκπίπτει σε υποτιμημένο νόμισμα, κάτι που κάνει ακόμη και την επιλογή, μονόδρομο. Σκέφτομαι πως, αν είχα παιδιά στη σημερινή εποχή, με τι σθένος θα τα επέπληττα για τα ψέματά τους όταν βλέπω μια κυβέρνηση να έχει θεσμοθετήσει και εργαλειοποιήσει το ψέμα επιβάλλοντάς το ως κομματική αλήθεια;

Με κορυφαίο (αλλά βεβαίως όχι πρώτο) διδάξαντα τον κατά Μολιέρο Δον Ζουάν, η ασύστολη διαχείριση του ψέματος ως αλήθειας είναι μια εκτροπή όχι τόσο ή, τουλάχιστον, όχι μόνο της ηθικής αλλά της λογικής. Βλέποντας, για παράδειγμα, τον (δονζουανικό) κύριο Κατρούγκαλο να επιμένει ότι οι συντάξεις δεν κόπηκαν, ατενίζοντας όχι τον απέναντί του αλλά το είδωλο της ποσέτ του, είμαι σίγουρη ότι αυτό που λέει το πιστεύει. Διότι το αντίπαλον δέος της αλήθειας δεν είναι το ψέμα αλλά οι πεποιθήσεις. Οι ιδεολογικοί και κομματικοί μύθοι. Ωστόσο, αν είχα παιδιά, θα επέμενα να τους διδάσκω την αλήθεια. Ως ένα είδος αυτοπροστασίας αφού ο ψεύτης είναι καταδικασμένος όχι να μην τον πιστεύουν οι άλλοι αλλά να μην έχει ο ίδιος εμπιστοσύνη σε κανέναν.

Τελευταία Νέα