Γκιακ είναι το αίμα. Αλλά και οι δεσμοί αίματος. Και εκδίκηση. Στα αρβανίτικα. Αυτός ήταν ο τίτλος της συλλογής διηγημάτων του Δημοσθένη Παπαμάρκου (εκδ. Αντίποδες) που, πέρα από την επιτυχία της, έγινε και θεατρικό στο –νεανικό –Skrow με τους Γρηγόρη Ποιμενίδη, Εύη Σαουλίδου (αργότερα θα αντικατασταθεί από την Αλεξάνδρα Χασάνη, καθώς σύμφωνα με νέο φιρμάνι δεν μπορεί ηθοποιός που παίζει στο Εθνικό να παίζει και αλλού), Στέλιο Ιακωβίδη, Σωτήρη Τσακομίδη. Σκληρή λέξη το γκιακ; «Ας μην το λέμε. Ισως είναι ζεστή για μια τέτοια παγωμένη εποχή. Αίμα σημαίνει πως είσαι και ζωντανός», είναι η αντίδραση του σκηνοθέτη Θανάση Δόβρη. Για κείνον η παρέα των ηθοποιών που έσκισε με το «Γκιακ» στο τέλος της περυσινής σεζόν, αλλά και η παρέα του Skrow (που ανεβάζει και το μάλλον αινιγματικό «Ορλάντο» της Βιρτζίνια Γουλφ) είναι το κέρδος: ένας κύκλος φίλων. Και πέρα από το μεγάλο ατού της παράστασης, τη μουσική του Νίκου Ντούνα, ο σκηνοθέτης εστιάζει στο ζουμί: «Ο αγώνας που κάνει ο άνθρωπος για να εξανθρωπιστεί, εδώ και αιώνες, και οι όποιες προσπάθειές του πέφτουν στο κενό». Μέσα από αφηγήσεις: του Γρηγόρη Ποιμενίδη για «το αναγκαίο κακό που ως κοινωνία απαιτούμε αλλά αρνούμαστε να αποδεχθούμε όταν μας κοιτάει στα μάτια, αθώο, δίχως συναίσθηση της απαισιότητας που ενοχικά τού αναθέτουμε», με άξονα τον Knocker, υπεύθυνο για τη σφαγή των ζώων που πακετάρονται ως μπέργκερ. Ή από την Εύη Σαουλίδου (φωτογραφία) με την παραβολή της γυναίκας απέναντι στον Χάρο. Ή την παραβολή του στρατιώτη που διακρίνει τη φρίκη πίσω από τον δυτικό πολιτισμό.

Τελευταία Νέα