Πριν από λίγους μήνες ο ευρωβουλευτής κύριος Χρυσόγονος είχε δηλώσει ότι η αγορά ειδών πολυτελείας είναι αντικοινωνική συμπεριφορά. Δηλαδή σύμπτωμα ψυχικής ασθένειας όπως ορίζεται η αντικοινωνική συμπεριφορά από την αμερικανική ψυχιατρική εταιρεία. Πριν από λίγες εβδομάδες η κυρία Φωτίου υπονόησε ότι αν δώσεις χρήματα σε κάποιον τον ωθείς στη σπατάλη, άρα η αντικατάσταση του ΕΚΑΣ από κάρτα σίτισης είναι για το καλό των μικροσυνταξιούχων. (Διότι, σαν να τους βλέπω, με το που έπαιρναν το κομμένο, πλέον, επίδομα έσπευδαν να το ακουμπήσουν στα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια). Τώρα ντεμπουτάρισε και το «κουπόνι αξιοπρέπειας» των λαϊκών αγορών από την Περιφέρεια Αττικής. Δεν ξέρω πόσο εκτιμάται η αξιοπρέπεια του σύγχρονου αναξιοπαθούντα Ελληνα, φανταζόμουν όμως κάτι παραπάνω από τέσσερις ντομάτες και τέσσερα πορτοκάλια για ένα μήνα. Διότι σε αυτά αντιστοιχούν τα κουπόνια του ενός ευρώ αν μοιρασθούν στο σύνολο του ευπαθούς πληθυσμού του Λεκανοπεδίου.
Βεβαίως ακόμη και αυτά χρήσιμα είναι, αλλά υπάρχουν πιο διακριτικοί τρόποι για να ανακουφίσεις έναν άπορο από το να του δώσεις αυτήν την ιδιότυπη ταυτότητα του φτωχού και να βγάλεις την ανέχειά του στη βιτρίνα. Η κυβερνητική μεθόδευση μοιάζει να θέλει να κανονικοποιήσει τη φτώχεια, να συνθηκολογήσει η συνείδηση του μέσου πολίτη με τη χρήση του δελτίου στα τρόφιμα, να εξοικειωθεί με τη φτωχοποίηση ολοένα και περισσότερων ώστε να καθιερωθεί η επιδεικτική κρατική ελεημοσύνη ως κοινωνική πρόνοια. Μόνο που το έργο έχει παιχθεί σε πολλές βερσιόν. Τόσες ώστε να έχουμε εμπεδώσει πλέον πώς γίνεται η δυστυχία συνήθεια. Τέλος πάντων, έναν Ντίκενς τον διαβάσαμε στην εφηβεία μας.
