Η σκηνή είναι από τη «Ζωή του Μπράιαν» των Μόντι Πάιθον: δύο ρωμαίοι αξιωματικοί ετοιμάζονται να ανακοινώσουν μια διαταγή στο πλήθος των κατακτημένων Εβραίων. Ο πρώτος που ξεκινάει να διαβάσει από το μπαλκόνι προκαλεί τις ειρωνείες και τα γέλια των συγκεντρωμένων επειδή δεν μπορεί να πει το ρο. Την κατάσταση αναλαμβάνει να σώσει ο δεύτερος. Αυτός όμως αποδεικνύεται εντελώς ψευδός. Κι αυτή τη φορά οι συγκεντρωμένοι γελάνε ασυγκράτητα, κρατώντας τις κοιλιές τους διπλωμένοι στα δύο.
Πιθανότατα δεν υπάρχει άλλη σκηνή στην ιστορία του κινηματογράφου που να αποτυπώνει με τόσο αδρές γραμμές αυτό που συμβαίνει όταν μια εξουσία περνάει την κόκκινη γραμμή της γελοιοποίησης. Είναι το σημείο από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή, η στιγμή που το παιχνίδι έχει χαθεί οριστικά. Σε αυτό το σημείο μηδέν της γελοιότητας μια κακή εξουσία έχει πάψει να προκαλεί μόνο αποστροφή, απέχθεια, οργή ή τρόμο. Προκαλεί και γέλιο. Και δεν υπάρχει καμία στρατηγική, καμία αλλαγή πλεύσης, καμία νέα αρχή που να μπορεί να τη σώσει. Οποιαδήποτε προσπάθεια θα αποδεικνυόταν ατελέσφορη.
Εχει περάσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αυτό το σημείο; Αν κρίνει κανείς από το πάρτι που γίνεται στα σόσιαλ μίντια μάλλον ναι. Στο κάτω κάτω ο υπουργός του «κόπι πάστε» έχει περισσότερο πλάκα από έναν ρωμαίο εκατόνταρχο με πρόβλημα άρθρωσης. Κι ένα υπουργείο Εξωτερικών που μεταφράζει στο google translate τις ελληνικές παροιμίες για να εκδώσει τις ανακοινώσεις του στα αγγλικά προκαλεί περισσότερο γέλιο απ’ όλους τους ψευδούς Ρωμαίους του κόσμου. Επειτα από αυτό δεν μπορεί κανείς παρά να περιμένει τον επόμενο υπουργό. Οχι για τη συνέχεια της διακυβέρνησης. Αλλά για την έναρξη της παράστασης.
