«Η αλήθεια είναι πως ύστερα απ’ όλα αυτά τα σοβαρά, ποιητικά, πειραµατικά βιβλία νιώθω την ανάγκη µιας φυγής» γράφει στο ηµερολόγιό της η Βιρτζίνια Γουλφ για το «Ορλάντο», που γεννιέται τον Οκτώβριο του 1928 σαν ένα φωτεινό διάλειμμα για την ίδια ανάμεσα στον «Φάρο» και στα «Κύματα». «Το “Ορλάντο” ήρθε σε μια στιγμή που είχα μεγάλη ανάγκη το στοιχείο του φανταστικού» λέει με τη σειρά της η σκηνοθέτρια Ιώ Βουλγαράκη για το έργο που σκηνοθετεί με πρωταγωνίστρια την Αμαλία Καβάλη στον ρόλο ενός πλάσματος, χωρίς τους συνηθισμένους ανθρώπινους περιορισμούς του γήρατος και του θανάτου, που ξεκινά τη ζωή του ως άγγλος ευγενής κατά την ελισαβετιανή εποχή και φθάνει ως χειραφετημένη γυναίκα στον 20ό αιώνα. «Η Γουλφ, ακριβώς επειδή είναι ιδιοφυΐα, αγγίζει στο έργο της περιοχές της ανθρώπινης ύπαρξης πολύ πιο σκοτεινές. Το κάνει με ειρωνεία και αυτοειρωνεία και έτσι η παράσταση μας δίνει μια ευκαιρία να αναρωτηθούμε γιατί αξίζει κανείς να ζει και πώς αντιμετωπίζουμε τον φόβο του θανάτου. Με την Αμαλία που ερμηνεύει την Ορλάντο έχουμε μια κοινή πορεία, έχοντας συνεργαστεί στο “Γλέντι” (2013) και στη “Μισαλλοδοξία” (2016). Πιστεύω ότι είναι σπουδαία περίπτωση ανθρώπου που θα μιλάμε για αυτήν στο μέλλον».
Η απόφαση της Ιώς Βουλγαράκη να ασχοληθεί με το θέατρο προέκυψε πολύ νωρίς, την περίοδο που χρειάζονται συνειδητές αποφάσεις. «Δεν είχα αμφιβολία. Η Φιλοσοφική Σχολή ήταν μια παράλληλη σπουδή λόγω της αγάπης για τη γλώσσα και του ενδιαφέροντος γι’ αυτή την επιστήμη. Στη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου, όμως, μπήκα στα 18 μου. Ηδη τελειώνοντάς την είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι προτιμώ να μην παίζω, αλλά να αφηγούμαι την ιστορία μέσα από κάποιον άλλον. Δεν είχα αποφασίσει ακόμη να φύγω στη Ρωσία. Αυτό έγινε λίγο αργότερα και εντελώς ενστικτωδώς, χωρίς να ξέρω γιατί ειδικά σ’ εκείνον τον προορισμό. Ετσι, βρέθηκα το 2008 στη Μόσχα και έμεινα εκεί πέντε χρόνια, όπου σπούδασα στη Σχολή Σκηνοθεσίας του Ρωσικού Πανεπιστημίου Θεατρικής Τέχνης GITIS».
ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ. Αφού ολοκλήρωσε τη Σχολή του Εθνικού το 2006, δούλεψε ως ηθοποιός με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Μπίτο στην παράσταση «Γυναίκες της γης» στο θέατρο Μύλος της Λάρισας και στις «Νυχτερίδες» της Λένας Κιτσοπούλου, που ανέβηκε το 2007 στο Bios. «Ξεκινήσαμε ως ομάδα ΠΥΡ με τον Αργύρη Ξάφη και τη Δέσποινα Κούρτη. Η πρώτη μας δουλειά ήταν το “Γλέντι στον καιρό της πανούκλας”του Α. Πούσκιν (2013), ακολούθησαν οι “Ληστές” του Φρίντριχ Σίλερ (Φεστιβάλ Αθηνών 2014) και η “Μισαλλοδοξία” (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, 2016). Είναι μια συνεργασία που προχωράει μέσα στα χρόνια και όσο νιώθουμε δημιουργικοί και ελεύθεροι μέσα σε αυτή συνεχίζουμε μαζί. Είμαι πραγματικά πολύ τυχερή στο κομμάτι των συνεργασιών. Εχω δουλέψει και δουλεύω με ανθρώπους που θαυμάζω και εκτιμώ. Αυτό είναι αμοιβαίο και θεωρώ ότι είναι το βασικό συστατικό μιας ωραίας συνεργασίας. Εχω κάνει πράγματα που είναι επιλογές μου και με ανθρώπους που είναι επιλογές μου. Οταν έχεις κάποιους σταθερούς συνεργάτες, έναν σταθερό πυρήνα, αυτό μέσα στα χρόνια ανθεί. Πιστεύω στον χρόνο, γιατί τα πράγματα έχουν ανάγκη τον χρόνο και βήμα βήμα βαθαίνει μια συνεργασία».
Τον ερχόμενο Δεκέμβριο σειρά έχει το ανέβασμα στο θέατρο Πόλη της διπλωματικής που ολοκλήρωσαν οι μαθητές της στο Ωδείο Αθηνών. Πρόκειται για την παράσταση «Τσεχoff» με 13 νέους ηθοποιούς: μια δραματουργική σύνθεση πάνω στις «Τρεις αδελφές» του Τσέχοφ με όλες τις off σκηνές. «Εχουμε φανταστεί όλες τις σκηνές που δεν υπάρχουν στο έργο, αλλά ανάμεσα στις σκηνές του Τσέχοφ. Είναι το παρθενικό βήμα ενός ολόκληρου έτους».
