Η καταγγελία εχθρών υπήρξε το βασικό αφήγημα στο οποίο βασίστηκε η προεκλογική και, στη συνέχεια, η κυβερνητική πολιτική της πρώτη φορά Αριστεράς. Τέτοια νύφη είχανε, τέτοιο γάμο κάνανε. Αυτά ήξεραν, αυτά εφάρμοσαν. Οπου λάθος, καθυστέρηση, αποτυχία, αδιέξοδο, «δεν φταίμε εμείς, η φαντασία τους τα φταίει». Της Μέρκελ, του ΔΝΤ, των κακών ξένων, των Σαμαροβενιζέλων, των διαπλεκομένων. Παράλληλα ξεκίνησε και η φάμπρικα της κατασκευής εχθρών. Ετσι μπήκαν στον «χορό των τεράτων» τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι. Εξάλλου, τα πρώτα του γενέθλια ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ τα γιόρτασε με εκείνες τις πομπώδεις προγραφές από τις γιγαντοοθόνες του Τάε Κβον Ντο.
Μέχρι εδώ, οι δράκοι στο παραμύθι του αριστερού φρονήματος ήταν επινοημένοι, άρα διαχειρίσιμοι. Το ανεξέλεγκτο αρχίζει όταν εχθρός γίνεται η ίδια η πραγματικότητα. Η κατάρρευση του προσχηματικού διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες, τα βοσκοτόπια, ο αυταρχισμός του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, το κυβερνητικό κλείσιμο του ματιού στη Δικαιοσύνη, οι συνταξιούχοι που καταρρέουν μπροστά στα ΑΤΜ, οι αυξήσεις στους φόρους, η ιδιωτικοποίηση του νερού, το άρπα-κόλλα στις υπουργικές ανακοινώσεις, οι δημοσκοπήσεις της «Αυγής», τα χημικά σε ογδοντάχρονους δεν είναι ιστορίες από την κρύπτη. Είναι η αχανής πραγματικότητα που δεν τυλίγεται σε μια κόλλα χαρτί από παρτιτούρες της αντίστασης. Η κυβέρνηση, προς το παρόν, μοιάζει να της γυρίζει την πλάτη. Αλλά η πραγματικότητα είναι σαν το νερό. Αν του κλείσεις την πόρτα, θα μπει από το παράθυρο. Κι αν κλείσεις και το παράθυρο, θα μπει από την καμινάδα. Και όσο πιο μικρή η δίοδός του τόσο πιο μεγάλη η ορμή του.
