Οταν ένας παλιός έλληνας πολιτικός έλεγε κάποτε ότι όπου ευημερούν οι αριθμοί δυστυχούν οι άνθρωποι δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ένα σχήμα λόγου, υπόδειγμα ανορθολογισμού και υπερβολής, θα καταδυνάστευε για τα επόμενα πολλά χρόνια την πολιτική σκέψη της χώρας του. Η φράση εκείνη έγινε το mantra της πολιτικής ζωής. Οι αριθμοί ήταν των τεχνοκρατών, οι πολιτικοί ήταν για όλα τα υπόλοιπα: τις ανέξοδες υποσχέσεις, το εμπόριο ελπίδας, το δικαίωμα στο όνειρο, τις καλύτερες ημέρες. Ολα ακοστολόγητα, αλλά δεν είχε και καμία σημασία. Ο κύκλος της ζωής είναι σύντομος. Και ο πολιτικός κύκλος ακόμη περισσότερο.

Μοιάζει με ειρωνεία της τύχης ότι ο ιδεολογικός χώρος που αμφισβήτησε όσο κανένας άλλος την τυραννία των αριθμών είναι τώρα αυτός που κλείνει οριστικά το χάσμα ανάμεσα στην πολιτική φαντασίωση και την αριθμητική πραγματικότητα. Η ειρωνεία μοιάζει ακόμη μεγαλύτερη εάν λάβει κανείς υπόψη του την πενιχρότητα των αριθμών που επικαλείται η κυβέρνηση ως μάρτυρα της επιτυχίας της. Πάνω σε αυτό το 0,1% της ανάπτυξης που προβλέπει το ΔΝΤ (αντί 0,3% ύφεση που προέβλεπε ο προϋπολογισμός της ίδιας της κυβέρνησης), οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι έτοιμοι να χτίσουν το δικό τους success story.

Αρκεί αυτό το άλμα ποιότητας από το δικαίωμα στο όνειρο και το εμπόριο της ελπίδας στην αριθμολαγνεία να αντιστρέψει την εικόνα της κυβέρνησης; Οι αριθμοί των δημοσκοπήσεων δείχνουν πως όχι. Δεν πειράζει, η μάχη θα δοθεί τώρα με αυτούς τους αριθμούς και στη λογική ότι οι δημοσκοπήσεις δεν είναι στατιστική, αλλά απλώς πληρωμένες. Γιατί όπως θα έλεγε κι εκείνος ο παλιός πολιτικός, όπου ευημερούν οι δημοσκοπικοί αριθμοί δυστυχούν οι κακές κυβερνήσεις.

Τελευταία Νέα