Χθες ψήφισαν στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου την άρση της ασυλίας του ποταμικού ευρωβουλευτή Γιώργη Γραμματικάκη. Πρέπει να σας πω ότι ο ίδιος είχε ζητήσει να αρθεί η ασυλία του από τη στιγμή που οι ελληνικές Αρχές υπέβαλαν το αίτημα στο Ευρωκοινοβούλιο.
Κάνω μια παρένθεση εδώ για να σας πω τον λόγο. Η ιστορία πάει πίσω στο 2000 και την τότε περίφημη υπόθεση της κακοδιαχείρισης στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Γραμματικάκη – που να σας θυμίσω έχει διατελέσει πρύτανης στο συγκεκριμένο ίδρυμα –, το αδίκημά του ήταν ότι μαζί με άλλους που ήταν μέλη της Συγκλήτου και της Επιτροπής Ερευνών «επέτρεψαν να χρησιμοποιηθούν κονδύλια του λεγόμενου Ειδικού Λογαριασμού και για άλλους απαραίτητους σκοπούς που εξίσου υποστήριζαν την έρευνα». Στο Εφετείο Χανίων, το 2014, όλοι οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν με τη σύμφωνη γνώμη του εισαγγελέα. Αλλά μετά, όπως ο ευρωβουλευτής αφηγείται, ξανακατηγορήθηκαν και μάλιστα αποφασίστηκε να επεκταθεί η διερεύνηση των κατηγοριών μέχρι το 1996.
Ευρωκοινοβούλιο κατά ελληνικής Δικαιοσύνης
Το ενδιαφέρον είναι βέβαια ότι η άρση της ασυλίας συνοδεύτηκε από μια έκθεση της Επιτροπής Νομικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οποία ασκεί – για να το πω κομψά – πολύ έντονη κριτική στο ελληνικό δικαστικό σύστημα.
Γράφει για παράδειγμα: «Ενα σύστημα απονομής δικαιοσύνης τόσο αργό δεν μπορεί ποτέ να είναι πραγματικά δίκαιο, καθώς οι εμπλεκόμενοι δεν είναι πλέον οι ίδιοι άνθρωποι που ήταν πριν από 20 χρόνια, αν θέλουμε πράγματι να γίνεται λόγος περί δικαιοσύνης, είναι θεμελιώδους σημασίας η έγκαιρη απονομή της». Αφήστε που, όπως ενημερώθηκα αρμοδίως, τα μέλη της Επιτροπής από όλες τις πολιτικές ομάδες εκφράζουν την κατάπληξή τους για την υπόθεση γενικώς. Λογικό, είναι μία ακόμη περίπτωση του γνωστού greek paradox, που λένε και οι ευρωπαίοι εταίροι.
