Πρώτα απ’ όλα υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στο λάθος. Καθώς και την αναγκαιότητα αλλά και την υποκειμενικότητά του. Δεν κρίνονται οι άνθρωποι από τα λάθη που αναπόφευκτα θα κάνουν. Εχει όμως σημασία ο τρόπος που θα τα χειριστούν. Η Χάρις Αλεξίου (ή η Χαρούλα, αφού η ίδια ισχυρίζεται ότι περιέχει και τις δύο) τον Ιούλιο του 2014 τραγούδησε στο Σύνταγμα με και για τις απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, σήκωσε τη γροθιά με το κόκκινο γάντι και έγινε πασιονάρια του αγώνα ενάντια στους επάρατους «Σαμαροβενιζέλους». Για πολλούς ήταν λάθος της. Ισως για ακόμη περισσότερους έπραξε το σωστό. Ούτως ή άλλως, ήταν απόλυτο δικαίωμά της.

Σήμερα το θεωρεί αφελή πράξη που αποδίδει στον αυθορμητισμό της και δηλώνει ότι δεν φανταζόταν πως θα το εκμεταλλευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Δύο ταχυτήτων, βρε παιδί μου, όμως αυτός ο αυθορμητισμός. Αλλοτε αυταναφλέγεται και την εκτοξεύει στο κομματικό πάλκο του Συντάγματος και άλλοτε επιδεικνύει εξαιρετική βραδυφλεγία. Δεν κατάλαβε την ψηφοθηρική επένδυση του ΣΥΡΙΖΑ όταν το κόκκινο γάντι μπήκε στη Βουλή και στο Ευρωκοινοβούλιο. Ούτε όταν το φόρεσε η Δούρου. Ούτε όταν φωτογραφίστηκαν ανάμεσα στις καθαρίστριες ο Σακελλαρίδης, η Κωνσταντοπούλου, ο Κατρούγκαλος, η Ραχήλ, ο ίδιος ο Τσίπρας. Δεν της μύρισαν οι πάστες που τους πήγε η Βαλαβάνη την πρώτη της μέρα στο υπουργείο. Και σήμερα, δύο χρόνια μετά και είκοσι μονάδες μείον στα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, η Χάρις προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από τον αυθορμητισμό της Χαρούλας. Ματαίως. Τα λάθη της Χαρούλας μόνο η ίδια μπορεί να τα υπερασπιστεί. Οχι να τα κουκουλώσει η Χάρις.

Τελευταία Νέα