«Φρικτή η σκέψη των φθαρμένων ρούχων μας». Το χαϊκού του γερμανού συγγραφέα Βίνφριντ Γκέοργκ Ζέμπαλντ (στη νεοεκδοθείσα «Αδιήγητη ιστορία», εκδ. Σαιξπηρικόν) θα μπορούσε να συνοδεύει πολλές εικόνες από το πανόραμα της Εβδομάδας Μόδας στο Παρίσι. Τα φθαρτά ρούχα που μένουν ίδια για πολλούς μήνες πάνω στο σώμα και καταστρέφονται από τη συχνή χρήση. Αλλά και εκείνα που προσποιούνται ότι είναι φθαρμένα ή ότι φτιάχτηκαν από υπολείμματα άλλων κομματιών. Σαν κολάζ ή σαν πάτσγουορκ που το φοράμε πάνω μας για να δείξουμε την αποστροφή μας στη μόδα που παράγει διαρκώς επαναλαμβανόμενα σχέδια σε μεγάλες ποσότητες. Ή επειδή μια έκτακτη κατάσταση επιβάλλει την άμεση μετακίνησή μας προς το άγνωστο.
Τα φθαρμένα ρούχα που μας παρουσιάζουν με παραγωγές μεγάλου κόστους, όλο και περισσότερο με προδιαγραφές καλλιτεχνικού γεγονότος, ίσως να μην μπορούν να λειτουργήσουν ως απεσταλμένοι ενός νέου ύφους. Απλώς επειδή η πραγματικότητα για πολλούς κατοίκους σύγχρονων πόλεων έχει ήδη μετατρέψει τη «φρικτή σκέψη» σε «αληθινή εικόνα». Οι εκπτώσεις της ποιότητας ζωής ποτέ δεν είχαν αποκτήσει τη μαζικότητα που χαρακτηρίζει ένα φαινόμενο όταν γίνεται τάση της μόδας. Ομως η μετεγκατάσταση των προσφύγων σε ευρωπαϊκά εδάφη και οι συγκρούσεις με τις τοπικές πολιτισμικές παραδόσεις έγιναν σύγχρονα ρούχα. Το έδειξε η συλλογή Acne Studios με υφαντές κάπες από τον αραβικό κόσμο. Αλλά και τα πλεκτά φορέματα με τα παραδοσιακά σχέδια των νήσων Σέτλαντ που πρωταγωνίστησαν στη συλλογή της Σάρα Μπάρτον για τον Alexander McQueen.
ΣΥΡΡΑΦΗ ΙΔΕΩΝ. Τα σόου στο Παρίσι φλερτάρουν πάντα με τις έννοιες της εποχής και οι σχεδιαστές ανάλογα προετοιμάζουν τις συλλογές τους για να περάσουν σε αυτές κάτι που αφορά τον κόσμο, αλλά και κάτι πιο παράξενο από το ήδη αποδεκτό. Και έτσι εντόπισαν το υλικό τους στη συρραφή ιδεών και περασμένων δεκαετιών, στοιχείων της καθημερινότητας και της σπάνιας χειροτεχνίας. Στην αρχή ήρθε το χρώμα, σε μεγάλη ποσότητα κόκκινο, να αναζωογονήσει τη σιλουέτα και να τη βγάλει από την αφασία των θαμπών «γυμνών» αποχρώσεων. Μετά προστέθηκαν οι όγκοι στους ώμους, τα μεγάλα φουσκωτά μανίκια, οι φαρδιές φούστες. Είπε κανείς 80s; Κερδίζει μια φούξια σατέν μεταξωτή μπλούζα από τον Balenciaga. Eνα λευκό σακάκι με φαρδείς τετράγωνους ώμους στη Celine. Eνα δερμάτινο μαύρο μίνι φόρεμα με μαύρη δαντέλα από τον σχεδιαστή Aντονι Βακαρέλο, ο οποίος αποκατέστησε το πλήρες όνομα στον οίκο που στο εξής διευθύνει καλλιτεχνικά, τον Yves Saint Laurent. Οι πόθοι των σχεδιαστών για την κυριαρχία των φθαρμένων ρούχων τους ίσως μείνουν ανάμεσά τους. Η δική τους πελατεία αναζητά το όνειρο της φυγής, καλοσιδερωμένο και άφθαρτο. Σαν βαρύ, ανθεκτικό μετάξι που φωτίζει τα πρόσωπα των γυναικών που περιδιαβάζουν στην πόλη ζώντας μόνο για τη selfie της ημέρας.
