ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ

Κοντεύαμε να ξεχάσουμε ότι λέξεις όπως «συναίνεση» ή «σύνθεση» υπήρχαν στο λεξιλόγιο αυτής της κυβέρνησης. Ωστόσο, κοιτώντας κανείς το βιβλίο επισκεπτών του Μεγάρου Μαξίμου τις τελευταίες δύο μέρες, αντιλαμβάνεται πως οι κυβερνώντες δεν ξέρουν να κάνουν πολιτική μόνο εξαπολύοντας μύδρους.

Αρχίζοντας από το τέλος, δηλαδή από το κοκτέιλ συμπάθειας που προσέφερε ο Πρωθυπουργός στους βουλευτές της συμπολίτευσης κατόπιν των ψηφοφοριών για τις ιδιωτικοποιήσεις και ενόψει των συνεδριακών διεργασιών του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τέτοιες πρωτοβουλίες είναι πολιτικά αυτονόητες. Προηγήθηκε όμως το τρίο των επικεφαλής των Ανώτατων Δικαστηρίων. Ενώ τα μαρμάρινα σκαλοπάτια του Μαξίμου ανέβηκε πρώτη η Ιεραρχία.

Ασφαλώς, το άγχος της κυβέρνησης να βρει ένα modus vivendi στα μισθολογικά με τους δικαστές είναι πολιτικά εύλογο, με δεδομένο τον φόρτο υποθέσεων όχι μόνο ενώπιον των κορυφαίων δικαστηρίων αλλά και της Εισαγγελίας. Εξού και η ποικιλία σχολίων για το ύφος και το πνεύμα των συναντήσεων. Ωστόσο, στο μέτωπο της Εκκλησίας, που ναρκοθέτησε ο αρμόδιος υπουργός, φάνηκε αμέσως η πολιτική ευελιξία του Πρωθυπουργού.

Φυσικά όλα αυτά τα ξέραμε –από το καλοκαίρι των μεγάλων υποχωρήσεων το 2014-15. Ωστόσο το ερώτημα –βλέποντας τις διευθετήσεις των τελευταίων τριάντα έξι ωρών να εκτονώνουν την ένταση που είχε λειτουργήσει διαλυτικά στη δημόσια ζωή –είναι μήπως η συναίνεση και η συνεννόηση αποφέρουν πολύ περισσότερα και πολύ πιο γρήγορα από το δόγμα της διαρκούς σύγκρουσης. Στα εξωτερικά, η κυβέρνηση έχει ήδη βρει αυτόν τον δρόμο, είτε χειρίζεται σχέσεις προς δυσμάς είτε προς ανατολάς. Αναρωτιέται κανείς πόσος χρόνος θα χαθεί μέχρι να τον βρει και στα εσωτερικά.