Στις 23 Μαΐου του 2015 ξεκίνησε μια πορεία διαδηλωτών από την Ομόνοια προς τη γερμανική πρεσβεία. Μια αφίσα προανήγγελλε μέρες πριν την πρωτοβουλία. Με μια μικρή λεπτομέρεια: οι οργανωτές δεν ανήκαν στον κλασικό αντιιμπεριαλιστικό ή αριστερό χώρο. Κορμός τους ήταν ένα πολύ σοβαρό μέρος των αντιεξουσιαστών. Και η όλη στάση τους ήταν η αφορμή να ανοίξει ένας μεγάλος διάλογος από ομοϊδεάτες τους που έφτανε στην κατηγορία πως οι προαναφερόμενοι είχαν μετατραπεί σε «υποστηρικτές της κυβέρνησης Τσίπρα». Ας μην ξεχνάμε πως εκείνη τη στιγμή συνεχιζόταν και κορυφωνόταν η διαπραγμάτευση της «πρώτη φορά Αριστεράς» με τους δανειστές και οτιδήποτε γινόταν καθοριζόταν από αυτό το κάδρο. Από τότε είναι σαν να έχουν περάσει δεκαετίες. Το ίδιο το κίνημα σήμερα στο σύνολό του μοιάζει να ετεροκαθορίζεται ακόμη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τις μεταπτώσεις της. Κι όμως, είναι η πρώτη φορά που αρχίζουν να γίνονται καθαρές οι γραμμές «πολέμου» ενόψει και της δεύτερης αξιολόγησης και των μεταβολών στα εργασιακά. Εδώ χρειάζεται μια σοβαρή παρατήρηση: οι βετεράνοι των κινημάτων –εκτός συριζαϊκού τόξου –έχουν έναν προβληματισμό: πώς ο κόσμος της εργασίας θα ορθώσει το ανάστημά του χωρίς η όποια κίνηση των μαζών να καταγράφεται υποστηρικτική στις κυβερνητικές διαπραγματεύσεις.
Το μήνυμα του Περισσού. Ιδιαίτερο νόημα έχει η πρόσφατη ανακοίνωση του ΚΚΕ που δίνει τον τόνο: «Οταν ο “ψαλιδοχέρης” κ. Κατρούγκαλος και η κυβέρνησή του δηλώνουν ότι νοιάζονται για το συνδικαλιστικό κίνημα και τη συμμετοχή του λαού στους αγώνες, ενώ μόλις πριν από λίγες ημέρες έριξαν χημικά σε πορεία συνταξιούχων, τότε διεκδικούν με αξιώσεις το ρεκόρ Γκίνες για τη μεγαλύτερη απάτη. Τα πράγματα θα ήταν τόσο γελοία, αν πίσω από τις αναφορές Κατρούγκαλου για την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, που είναι υπόθεση των ίδιων εργαζομένων να αντιμετωπίσουν, δεν κρύβονταν οι επιδιώξεις κυβέρνησης – θεσμών για νέο χτύπημα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα» είπε με νόημα ο Περισσός επισκιάζοντας κάθε προσπάθεια να ερμηνευθεί η στάση του εργατικού κινήματος αυτές τις ημέρες ως κομμάτι της κεντρικής διαπραγμάτευσης κυβέρνησης – δανειστών. Ξεκινώντας απ’ το αρχαιότερο και ιστορικότερο «μαγαζί» του δρόμου και της Αριστεράς (σ.σ.: το ΚΚΕ), να πούμε πως πρώτη ημερομηνία-σταθμός για την «καταιγίδα του φθινοπώρου» είναι το κάλεσμα σωματείων και ομοσπονδιών στις 17 Οκτωβρίου, ελεγχομένων από το ΠΑΜΕ. Αριστερά του ΚΚΕ φαίνεται πως η ίδια η καταστολή και η στάση της κυβέρνησης απελευθερώνουν με δόσεις ξανά ριζοσπαστισμό. Πλάι στον ακτιβισμό και το σκληρό ροκ που το ΚΚΕ έχει επιλέξει για τις επόμενες ημέρες (για να εκθέσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να αποκαλύψει την αστικοποίησή του) στον δρόμο φαίνεται ότι θα είναι πιο εμφανές το κίνημα αλληλεγγύης ξανά με πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας φτωχών ανθρώπων, όπως στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης και τις συγκρούσεις εκεί. Τον τόνο εδώ έδωσαν η Λαϊκή Ενότητα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ελέγχουν λαϊκές συνελεύσεις σε γειτονιές. Δεύτερο μέρος του μετώπου θα είναι και η επανασύνδεση του ρεύματος σε σπίτια, ενώ οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς δεν έχουν παραιτηθεί από τη δημιουργία του τρίτου πόλου στο εργατικό κίνημα με τη συσπείρωση πρωτοβάθμιων σωματείων και του συντονισμού τους.
Η ΛΑΕ και η Πλεύση Ελευθερίας. Η ΛΑΕ περιμένει με κάποιο τρόπο να παίξει τη συνέχεια του προμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ και οι επιλογές της είναι μόνο γύρω από αυτό, βέβαια, λένε οι επικριτές της. Κάτι που επιτείνει ακόμη το μούδιασμα και τη δορυφοριοποίηση γύρω από την κυβέρνηση. Το κόμμα αυτό –λένε πηγές –έχει δύο βασικές ιδέες: ότι στο τέλος θα πάνε όλοι μαζί του αν γίνουν εκλογές. Και πως αν καταρρεύσει η κυβέρνηση, θα μπορέσει να παίξει με τους 53 του ΣΥΡΙΖΑ και τις νέες ανακατατάξεις. Παράλληλα η Πλεύση Ελευθερίας δείχνει να συγκροτείται οργανωτικά, αν και δεν φαίνεται να ιεραρχεί ζητήματα εργατικού κινήματος όσο τα ζητήματα χρέους, εθνικών αποζημιώσεων από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ζητήματα Συντάγματος και δημοκρατίας επιχειρώντας να διαμορφώσει ένα πιο ευρύ ρεύμα αστικής δημοκρατίας και διεκδικήσεων.
Το πιο σκληρό κομμάτι του ακτιβισμού ή του αντιεξουσιαστικού δρόμου λέγεται Ρουβίκωνας. Η ακτιβιστική ομάδα με τις συχνές και αιφνιδιαστικές της παρεμβάσεις –πολλές όχι τυχαία οπτικοποιούνται και δίνονται στη δημοσιότητα –έχει πάρει τα ηνία ενώ φαίνεται να κυριαρχεί στα Εξάρχεια και με την πρόσφατη σύγκρουση με διακινητές ναρκωτικών.
Οι πυκνώσεις και οι αραιώσεις της εργατικής ή λαϊκής αντιπολίτευσης θα καθορίζονται μέρα τη μέρα πλέον και θα πυροδοτούνται ακόμη και από επιμέρους θέματα. Η πρόσφατη καταστολή της Αστυνομίας στην Καισαριανή –την ίδια στιγμή που ο Πρωθυπουργός υπερθεμάτιζε σε αριστερό λόγο κατά την παράδοση του Σκοπευτηρίου στον δήμο –και η απώθηση με χημικά των συνταξιούχων έξω από το Μαξίμου επιτάχυναν το τέλος της ανοχής από τις δυνάμεις του δρόμου. Παρακάμπτοντας τις παραδοσιακές δομές του συνδικαλιστικού κινήματος, το επόμενο διάστημα όλες οι παραπάνω δυνάμεις θα διαταχθούν σε θέση μάχης. Λείπει ο πόλος έκφρασης που θα τους ενώνει στη βάση, αλλά η έκβαση των εργασιακών και το ευρύτερο κάδρο ενδεχομένως θα αρκούν για μια αναζωπύρωση.
