«Οποιαδήποτε πράξη μας ακουμπάει σε μια πολιτική θέση». Ο Πέτρος Φιλιππίδης δεν μασάει τα λόγια του. Ούτε απέφυγε να απαντήσει σε όσα λέγονταν για την καλοκαιρινή επιτυχία του, μαζί με τον Γιώργο Κιμούλη και τον Γιάννη Μπέζο (με τον αριστοφανικό «Πλούτο»). Δεν σιωπά απέναντι σε εκείνους που ήθελαν να δουν, πέρα από την πολιτική ανάγνωση του διασκευαστή – σκηνοθέτη Κιμούλη, μια «αριστερή» στροφή και «συριζαϊκά μηνύματα» στην παράσταση που έσκισε, με «επιτυχία παλαιού τύπου, προ κρίσης», όπως λέει ο πρωταγωνιστής, από την Επίδαυρο στις αρχές Ιουλίου μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο, ύστερα από μεγάλη περιοδεία.
«Η ίδια η διασκευή επεδίωκε την πολιτική θέση. Με την ευρύτερη, την κοινωνική έννοια. Ελεγε αυτά που θα ήθελε ο καθένας μας να γίνουν στη χώρα μας και στη ζωή του. Ελεγε πως στο μαζί είναι η χαρά και όχι στο χώρια. Και αυτό ακουμπάει και σε μια οικονομική θεωρία, όταν ο Χρεμύλος στο τέλος τονίζει ότι δεν έχει νόημα να έχεις πράγματα άχρηστα. Κι εμείς επενδύσαμε στα περιττά. Πολιτική ήταν η παράσταση, όχι κομματική. Και επιμένω σε αυτό» μου λέει λίγο μετά την πρόβα του με τη Λυδία Κονιόρδου –και σκηνοθέτη και πάλι τον Γιώργο Κιμούλη –στο θέατρο Μουσούρη για το «Και τώρα οι δυο μας» του Ρώσου Αλεξάντερ Γκέλμαν (η συνέχεια θα γραφτεί στο δεύτερο μέρος της σεζόν, στο Μουσούρη και πάλι, με τον «Αμερικάνικο Βούβαλο» του Ντέιβιντ Μάμετ, παρέα με τον Ορφέα Αυγουστίδη).
Γλυκιά είναι η γεύση που του έμεινε από το καλοκαίρι. Πολύ γλυκιά. «Με ένα κοινό ενθουσιώδες, παντού, που έβλεπες ότι συμμετείχε και οτιδήποτε πέρναγε σε υπερθετικό βαθμό. Και μια παράσταση και ποιοτική και λαϊκή». Και τώρα; Η γεύση; «Εχουμε καταρχήν μια μεγάλη συνάντηση με τη Λυδία» είναι η πρώτη του κουβέντα. Μα και αυτό φαντάζει ασύμμετρο στα μάτια κάποιων που βλέπουν εκείνον μόνο στην όχθη του «εμπορικού» και εκείνη μόνο στην όχθη του «ποιοτικού», λες κι είναι αντίπερα αυτές οι όχθες. «Και οι δύο έχουμε κάνει υψηλού επιπέδου παραστάσεις και εμπορικές επιτυχίες. Να θυμίσω μόνο την “Ηλέκτρα” της Λυδίας και του Κώστα Τσιάνου ή τους “Βατράχους”, πάλι του Τσιάνου, που κάναμε το 1998 με τον Γιάννη (Μπέζο). Ας αφήσουμε λοιπόν τις ταμπέλες. Αυτό είναι που δεν αντέχω στο θέατρο. Τις ταμπέλες».

Και τώρα οι δυο τους λοιπόν. «Εκείνος, γενικός διευθυντής μιας τεράστιας κατασκευαστικής, που φτάνει να εκμεταλλεύεται το ατύχημα του γιου του, ο οποίος χάνει τα χέρια του, μέσα σε ένα κλίμα –πολιτικής –διαπλοκής που δεν σταματάει πουθενά και σε τίποτα. Εκείνη, η σύζυγός του, που είναι αντίθετη σε όλο αυτό, αλλά στο τέλος αποκαλύπτεται ότι έχει ευθύνη. Γιατί ευθύνη έχουν κι αυτοί που είναι δίπλα μας και δεν μας σταματούν. Της το λέει άλλωστε ο ήρωας: “Ααπορώ ώρες ώρες πως αυτοκηρύσσεσαι αθώα, λες κι έχεις πέσει απ’ το φεγγάρι”».

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ. Η πρόκληση της σύμπραξης είναι μεγάλη, λέει ο Πέτρος Φιλιππίδης. Σε δύο σχεδόν παράλληλες καλλιτεχνικές καριέρες, που διασταυρώθηκαν πριν από 33 χρόνια στο Θέατρο Τέχνης, όταν εκείνος ξεκινούσε κι εκείνη καταξιωνόταν. «Για μένα το πιο σημαντικό είναι η συνάντηση» είναι η επωδός του.
Αυτό μπορεί να κάνει το θέατρο στα δύσκολα; «Το θέατρο μπορεί να κάνει αυτό που έκανε πάντα. Να μη σταματήσει στα δύσκολα. Λειτουργεί έτσι κι αλλιώς. Αυτό, δε, που μπορεί να κάνει το κοινό κι εσείς, οι δημοσιογράφοι, είναι να το παρακολουθείτε. Με αγάπη και δικαιοσύνη. Και να μην επηρεαζόμαστε όλοι από τις συνθήκες ή τις μόδες. Δεν είναι κακό να μας αρέσει κάτι που δεν ανήκει στο mainstream ή δεν αρέσει σε όλους –και το αντίθετο. Η λύση για να γίνουν σημαντικά πράγματα στο θέατρο είναι να συναντηθούμε μεταξύ μας. Και να μη ζηλεύουμε. Η Λυδία, ας πούμε, θα δουλέψει αμέσως μετά με τον Μπομπ Γουίλσον. Αυτό μόνο κέρδος είναι για όλους μας. Ξέρεις, ακούω κάποιους και νεότερους συναδέλφους να μου ζητούν συγγνώμη γι’ αυτό που είχαν σκεφτεί για μένα, για τη λάθος εντύπωση που είχαν. Νομίζω ότι πρέπει να κρίνουμε ειλικρινά και αυθεντικά αυτό που κάθε φορά κάνουμε. Πέρα από ταμπέλες και ξένες εντυπώσεις. Να δίνουμε τη δυνατότητα στους άλλους ακόμη και να αλλάξουν».
Να αλλάξουν; Και για μας πώς το βλέπει, υπάρχει ελπίδα να αλλάξει τίποτα γύρω; «Μπα, πολύ δύσκολο το βλέπω. Είναι όλα προδιαγεγραμμένα. Να, υπάρχει μια φράση στο έργο του Γκέλμαν, πολιτική, που λέει ότι «υπάρχουν δουλειές όπου οι θέσεις αλλάζουν τις συνθήκες». Στη δική μας περίπτωση, εμείς δεν χειριζόμαστε τις συνθήκες μας. Αλλοι το κάνουν. Είναι άγριο να έρχεται κάποιος στο σπίτι σου και να σου λέει τι και πότε θα φας, τι θα πάρεις, τι όχι. Νομίζω ότι αυτό θέλουν: να μας πληγώσουν. Να πληγωθούμε, να φωνάξουμε και να μη γίνει τίποτα τελικά. Είμαστε αδύναμοι μπροστά σε αυτό. Αν και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να εξεγερθούμε».
Ο Πέτρος Φιλιππίδης θεωρεί ότι όλες οι μεγάλες αλλαγές από ουτοπίες ξεκίνησαν. Που έγιναν όνειρα και που κάποτε μπόρεσαν να πραγματωθούν. «Δεν πρέπει όμως να πέφτουμε στη λούμπα να βγάζουμε ο ένας το μάτι του άλλου. Ας έχουμε τη γνώση ότι αυτοί το οικόπεδο θέλουν να πάρουν και θέλουν να διώξουν τους ιδιοκτήτες. Και για να μη μας διώξουν τελείως θέλουν να μας κάνουν υπηρέτες». Παρ’ όλα αυτά, δηλώνει αισιόδοξος. «Διότι η ζωή τελειώνει κάποια στιγμή και πρέπει να τη ζήσουμε. Να είμαστε αποφασισμένοι και έτοιμοι για όλα και η διάθεσή μας να μην εξαρτάται από όλα αυτά. Δεν το λέω μοιρολατρικά. Το λέω για να μη χαλάει κανείς την υγεία του για όλα αυτά».

INFO

«Και τώρα οι δυο μας» του Αλεξάντερ Γκέλμαν, από 14 Οκτωβρίου, στο θέατρο Μουσούρη (Πλατεία Καρύτση). Μετάφραση – σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης. Με τους Λυδία Κονιόρδου και Πέτρο Φιλιππίδη.

Τελευταία Νέα