Αναζήτηση
Επί της ουσίας, η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή δεν μας έκανε σοφότερους. Ούτε άνοιξε, ούτε έκλεισε τίποτα.
Ούτως Ή άλλως, Τσίπρας και Μητσοτάκης κουβαλούσαν από ένα βάρος.
Ο Πρωθυπουργός είχε να υπερασπιστεί έναν διαβλητό διαγωνισμό που βρίσκεται σε κατάρρευση και μια καθεστωτική πολιτική ελέγχου της Δικαιοσύνης και της ενημέρωσης.
Τον πρόεδρο της ΝΔ σκίαζε το βάρος ενός ελάχιστα κολακευτικού παρελθόντος, όσο αποκρουστικό κι αν είναι το παρόν που το διαδέχθηκε.
Η σύνοψη θα μπορούσε να κλείσει εδώ. Αλλά δεν θα κλείσει. Διότι η ουσία δεν βρίσκεται σε όσα ακούσαμε, αλλά σε όσα είδαμε.
Και σε αυτό το επίπεδο όλα τα λεφτά είναι ο εκνευρισμός του Πρωθυπουργού.
Είναι εκνευρισμένος όταν μιλάει –με μια διαρκή υπερκινητικότητα κι ένα ύφος λίγο κουτσαβάκικο που τον αδικεί.
Είναι εκνευρισμένος κι όταν ακούει τον Μητσοτάκη –στριφογυρίζει στη θέση του, κουνιέται συνεχώς, μιλάει με τους διπλανούς, αναπηδάει, σχολιάζει…
Ο εκνευρισμός δεν είναι ακατανόητος αν αισθάνεται ότι αδικείται από όσα ακούει ή αν αιφνιδιάζεται. Αλλά δεν νομίζω ότι άκουσε κάτι που δεν περίμενε να ακούσει.
Η εξήγηση λοιπόν μάλλον βρίσκεται αλλού. Το βλέμμα του Πρωθυπουργού είναι το βλέμμα ενός ηττημένου.
Του ανθρώπου που είχε καλομάθει να κερδίζει και τώρα αντιλαμβάνεται ότι χάνει –όχι στη συγκεκριμένη συζήτηση, αλλά στη γενικότερη αναμέτρηση.
Του ανθρώπου που δεν ξέρει πώς να γυρίσει ένα παιχνίδι όλο και πιο ανάποδο για την κυβέρνησή του. Του ανθρώπου που αισθάνεται την ήττα ως αδικία.
Δεν είναι τυχαίο ότι η ομιλία του θα μπορούσε να έχει έναν και μοναδικό τίτλο: «Γιατί χάνουμε!». Κι ότι αποτελούσε μια μακροσκελή απόπειρα ερμηνείας της επερχόμενης ήττας.
Σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό, όλα τα κακά συμβαίνουν επειδή εξελίσσεται η «διαρκής απόπειρα» μιας «μεταμοντέρνας μορφής πραξικοπήματος» (κάπως έτσι το είπε…) στο οποίο συμμετέχουν δαπλεκόμενοι, εκδότες, καναλάρχες, νεοδημοκράτες, κόμματα της αντιπολίτευσης κι ίσως οι Νεφελίμ με τους Ελοχίμ.
Παλιά το λέγαμε πιο απλά: έρχεται μαύρο!
Ενας πρώην πρωθυπουργός μού είχε εξηγήσει κάποτε ότι το δυσκολότερο πράγμα στη Βουλή είναι να μιλάς ξέροντας πως είσαι πίσω στις δημοσκοπήσεις και οι ψηφοφόροι σού γυρίζουν την πλάτη.
«Στα μάτια των βουλευτών σου βλέπεις τη δυσπιστία και την αμφιβολία» έλεγε. «Σε χειροκροτούν από καθήκον, όχι από εμπιστοσύνη».
Εχω την αίσθηση ότι σε αυτό το σημείο βρίσκεται σήμερα ο Τσίπρας. Κι ότι το ξέρει.
Οταν ο άλλος σε προκαλεί «Κάνε τώρα εκλογές!» κι εσύ δεν μπορείς να απαντήσεις «Πάμε!», είναι βέβαιο πως σε καμία συζήτηση πλέον δεν έχεις την τελευταία λέξη.
Και τότε είσαι χαμένος πριν ακόμη χάσεις!..
