Θέμα λεξιλογίου
Πράγματι δεν είχε κανένα χαρακτήρα συναλλαγής η πρόσφατη συνάντηση του προέδρου Αλέξη με τους επικεφαλής των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας. Οπως αποκάλυψε –ή της ξέφυγε, αν μπορεί να υποθέσει κανείς κάτι τέτοιο… –η λατρεμένη κυρία Θάνου, η πρόεδρος του Αρείου Πάγου, καμία συναλλαγή δεν έλαβε χώρα κατά τη συνάντηση της περασμένης Πέμπτης. Πώς θα μπορούσε άλλωστε. Η συναλλαγή με την ακριβή έννοια του όρου προϋποθέτει να υπάρχει οικονομικό υπόβαθρο: όπως κάθησαν ας πούμε γύρω από το μεγάλο τραπέζι συσκέψεων του Μεγάρου Μαξίμου, να φώναξε ο πρόεδρος Αλέξης τον «πιστό» Τζανακόπουλο και να του είπε «Δημητράκη, πιάσε από το γραφείο μου εκείνη τη σακούλα στα αριστερά όπως κάθομαι», και ο Δημητράκης να έφερε τη σακούλα από την οποία ο πρόεδρος να έβγαλε πάνω στο τραπέζι μερικά «τούβλα» του 500άρικου και να τα έδωσε στον καθένα των επικεφαλής των ανωτάτων δικαστηρίων. Οχι, αυτό δεν έγινε. Σε καμία των περιπτώσεων. Ούτε και είχε λόγο να το κάνει ο πρόεδρος Αλέξης. Αρα συναλλαγή με την έννοια που περιγράφεται στα λεξικά δεν είχαμε. Τι είχαμε; Κατά την κυρία Θάνου, τη «θετική» ανταπόκριση του προέδρου Αλέξη στο «αίτημα» των ανωτάτων δικαστών να παραταθεί η θητεία τους για μερικά χρονάκια ακόμη, διότι έχουν έργο να επιτελέσουν οι άνθρωποι. Μεγάλο έργο, όπως φαίνεται!
Εγώ που γνώριζα ότι σε οκτώμισι μήνες από σήμερα η λατρεμένη πρόεδρος του Αρείου Πάγου θα απασχολείται συντόμως με τις γλάστρες της, γιατί ο πανδαμάτωρ χρόνος αυτό κατά το Σύνταγμα επιτάσσει, ήμουν έτοιμος να επικροτήσω τη θέλησή της να αφήσει τις… γλάστρες για αργότερα. Και ανέλαβα την πρωτοβουλία να διερευνήσω αν αυτό μπορεί να γίνει (να παραταθεί η θητεία της) διότι αλλέως πως, θα χάσει η Βενετιά βελόνι, και κάτι τέτοιο αδυνατώ και να το διανοηθώ!
Απευθύνθηκα σε άνθρωπο που αυτά τα θέματα, τα συνταγματικά εννοώ, τα παίζει στα δάχτυλα της μιας χειρός. Ευάγγελος Βενιζέλος λέγεται ο άνθρωπός μου, πρόκειται για τον γνωστό «Βενιζέλο θα λέτε και θα κλαίτε», και του μετέφερα χθες το μεσημέρι τα όσα η κυρία Θάνου εκμυστηρεύθηκε χθες για το φλέγον θέμα. Αλλά απογοητεύθηκα.
–Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο; ρώτησα αθώα.
Από τον χείμαρρο που ακολούθησε συγκράτησα τα ακόλουθα: όχι, διότι υπάρχει ρητή αναφορά στο Σύνταγμα (άρθρο 88 παρ. 5) ότι η θητεία των δικαστικών λειτουργών έως του βαθμού του εφέτη ή του αντεισαγγελέα Εφετών διαρκεί μέχρι τη συμπλήρωση του 65ου έτους της ηλικίας τους, των δε ανωτάτων δικαστικών, των προέδρων και των εισαγγελέων των ανωτάτων δικαστηρίων συμπεριλαμβανομένων έως το 67ο έτος της ηλικίας τους.
Επέμεινα, όπως είναι φυσικό, αν μπορεί η κυβέρνηση να προχωρήσει με νόμο σε αυτή την αλλαγή. Νέα απογοήτευση. Ηταν εξίσου κατηγορηματικός.
–Μα για τους καθηγητές των ΑΕΙ, το άρθρο 16 παρ. 6 αναφέρει ότι και αυτοί μεν αποχωρούν στα 67, εκτός και αν με νόμο που θα ψηφιστεί το όριο μπορεί να μετατεθεί. Γιατί να μην μπορεί να κάνει η κυβέρνηση το ίδιο για την κυρία Θάνου;
Νέος χείμαρρος: δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Θα ήταν συνταγματικό πραξικόπημα. Μόνο μια φορά έχει συμβεί από τη Μεταπολίτευση, όταν λόγω των συνθηκών που επέβαλλε η δημοκρατική μετεξέλιξη της χώρας στο Σύνταγμα του 1975, με το άρθρο 118 παρ. 1 ορίστηκε μεταβατική διάταξη η οποία ανέφερε ότι οι ανώτατοι δικαστές αποχωρούν με τη συμπλήρωση του 70ού έτους της ηλικίας τους αλλά υπό τη ρητή επιταγή ότι από το 1977 και έως το 1979 η θητεία τους θα μειώνεται κατά ένα έτος τον χρόνο, μέχρι να οριστικοποιηθεί στα 67. Οπως και έγινε…
–Και πώς εξηγείτε όλα αυτά να μην τα γνωρίζει ο Πρωθυπουργός και να κλείνει το μάτι στην κυρία Θάνου και τον κύριο Σακελλαρίου (ο δεύτερος, άμεσα ενδιαφερόμενος επίσης, αποχωρεί τον Ιούνιο του 2018…) ότι μπορεί να παρατείνει τη θητεία τους; ήταν η επόμενη ερώτηση.
–Προφανώς αυτά όχι μόνο δεν περιλαμβάνονται στο γνωστικό αντικείμενο του κυρίου Τσίπρα, αλλά είναι μια επιπλέον απόδειξη της προχειρότητας με την οποία προσεγγίζονται τόσο σοβαρά θέματα που άπτονται του Συντάγματος. Το κακό είναι ότι εκτός από τον ίδιο έτσι τα αντιμετωπίζει και αυτός που τον συμβουλεύει παρότι αυτά τα θέματα τα γνωρίζει ως εκ της θέσεώς του καλύτερα παντός άλλου. Αλλά είναι γνωστό ότι η προχειρότητα διακρίνει και εκείνον…
Ποιον να εννοούσε ρε γαμώτο, ποιον;
Ιδέα απ’ τα παλιά
Αναζήτησα –την ομολογώ την… αμαρτία μου –στο εντελώς άσχετο, τι έκανε με τα όρια της θητείας των δικαστών η χούντα των συνταγματαρχών, η οποία, θυμίζω, με το που ανέλαβε την εξουσία ήθελε μια επίφαση δικαιοσύνης (καλή ώρα…) και έβαλε πρωθυπουργό έναν Κόλλια, που – άκου τώρα συμπτώσεις –ήταν πρόεδρος του Αρείου Πάγου.
Μετά τον παραμέρισαν φυσικά, για να αναλάβει ο Παπαδόπουλος πρωθυπουργός, αλλά το πρώτο διάστημα που έγιναν οι μαζικές συλλήψεις, τα βασανιστήρια, οι εκτοπίσεις, οι απολύσεις από το Δημόσιο, οι χουνταίοι αυτόν, έναν ανώτατο δικαστικό, είχαν για πρωθυπουργό.
Λοιπόν, δεν βρήκα κάτι. Αλλά ευκαιρίας δοθείσης υπενθυμίζω ότι η χούντα απέλυσε όλους τους δημοκρατικούς δικαστές που βρήκε μπροστά της, με Συντακτική Πράξη. Μήπως στο πίσω μέρος του μυαλού αυτών εδώ είναι να επιβάλουν με Συντακτική Πράξη την παράταση της θητείας των ανωτάτων δικαστικών μέχρι τα 70; Μια ιδέα ρίχνω, δι’ ερωτήσεως…
Λόγω πληθώρας επίκαιρης ύλης χθες δεν ασχολήθηκα καθόλου με την ολιγόλεπτη ομιλία του θιγέντος (!..) από ομιλίες των αρχηγών της αντιπολίτευσης υπουργού Σπίρτζη. Αν το κάνω σήμερα είναι γιατί με «κέντρισε» ιδιαίτερα η αναφορά του κυρίου υπουργού για το πώς τολμούν και τον κατηγορούν εκείνον, επειδή ο κουμπάρος Καλογρίτσας κέρδισε τρία τμήματα του πολύπλαγκτου εθνικού δρόμου Πάτρας – Πύργου και μάλιστα με εκπτώσεις 53%-55% –τα λέω, κατ’ οικονομίαν χώρου και χρόνου -, με συμβάσεις δηλαδή που ωφελούν τα μάλα το Δημόσιο;
Θέλω αρχικά να επικροτήσω την τετράγωνη λογική του υπουργού Σπίρτζη, ο οποίος από τη θέση του μεριμνά, είμαι βέβαιος προς τούτο, για το δημόσιο συμφέρον. Το κάνω, παραβλέπων εντελώς αυτά που λένε διάφοροι μηχανικοί ειδήμονες περί αυτά, ότι «άμα δείτε δρόμο με αυτές τις εκπτώσεις, να μας γράψετε».
Και θα τον ρωτήσω ευθέως, τον αγαπημένο υπουργό: αν ισχύει αυτή η αρχή, του δημοσίου οφέλους από συμβάσεις που κατακυρώθηκαν με εκπτώσεις αυτού του ύψους, έναν Σπίρτζη μηχανικό που έπαιρνε κάτι δουλειές στον ΟΛΠ με εκπτώσεις 2% και 3% τι τον έχει; Διότι έχω στα χέρια μου ένα πόρισμα των ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης που καταγράφει κάτι τέτοια απίθανα ότι συνέβαιναν το 2004 εκεί στο λιμάνι της αμαρτίας ή της αγωνίας, το ίδιο κάνει. Ωφελήθηκε και πόσο το Δημόσιο από συμβάσεις αυτού του είδους;
Επίσης, μια και το ‘φερε η κουβέντα, αυτό το πόρισμα πού διάολο βρίσκεται; Και εν πάση περιπτώσει εκεί που βρίσκεται καταχωνιασμένο του ρίχνουν πού και πού χοντρό αλάτι να διατηρηθεί ή θα το φάει ο σκόρος;
