Αν ισχύουν δημοσιευμένες πληροφορίες που δεν έχουν διαψευστεί, ο υπουργός Παππάς επισκέφθηκε με συνοδεία την Τρίτη τον Σκάι, όπου συναντήθηκε και συνέφαγε με τον ιδιοκτήτη του σταθμού και τη δική του συνοδεία.
Εως εδώ τίποτα αξιοπερίεργο. Οι επισκέψεις πολιτικών σε εκδοτικά συγκροτήματα είναι καθιερωμένη και εύλογη πρακτική στη δημοκρατία μας.
Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει ένα ζήτημα.
Διότι η επίσκεψη μετά γεύματος έγινε την επομένη της συζήτησης στη Βουλή κατά την οποία ο Πρωθυπουργός είχε καταγγείλει «μια διαρκή απόπειρα μεταμοντέρνου μιντιακού πραξικοπήματος» –ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, πάντως το «μιντιακό πραξικόπημα» το καταλάβαμε όλοι…
Ετσι λοιπόν τη Δευτέρα βράδυ είχαμε πραξικόπημα. Αλλά την Τρίτη το μεσημέρι ο υπαρχηγός του Πρωθυπουργού τραπεζωνόταν στον Σκάι.
Σαν να λέμε (και κάνοντας την αντιστροφή για να με καταλάβουν κι οι αριστεροί) ότι στις 22 Απριλίου 1967 ο Παττακός επισκέφθηκε τα γραφεία της «Αυγής» και συνέφαγε με τα στελέχη της για να ανταλλάξουν απόψεις.
Ομολογώ ότι αρχίζω να μην καταλαβαίνω. Πώς είναι δυνατόν να έχουμε σε εξέλιξη κοτζάμ πραξικόπημα εναντίον της κυβέρνησης και το δεξί χέρι του Πρωθυπουργού να τρώει και να χαχανίζει με ομάδα πραξικοπηματιών;
Τρεις εξηγήσεις μόνο μπορώ να βρω.
Είτε ο Πρωθυπουργός δεν είχε ενημερώσει τον υπουργό του για την εκδήλωση του πραξικοπήματος –δεν το βρίσκω πιστευτό…
Είτε ο Σκάι δεν μετέχει των πραξικοπηματιών –αλλά δεν κατάλαβα κάτι τέτοιο από τον Πρωθυπουργό στη Βουλή…
Είτε δεν υπάρχει κανένα πραξικόπημα κι απλώς λέμε καμία μπιπ για να πουλήσουμε μαγκιά.
Θα έκανα ίσως κι άλλες σκέψεις πιο πονηρές, αλλά λαμβάνω ως δεδομένη τη διαβεβαίωση του Πρωθυπουργού ότι πολεμάει τη διαπλοκή.
Βεβαίως ο ίδιος έψηνε καφέ στον Ψυχάρη και έχαιρε της βοήθειας του Κοντομηνά επειδή είναι «νέα παιδιά». Οι υπουργοί του πηγαίνουν στις εκδηλώσεις του Καραγιώργη, συχνάζουν για συνομιλίες σε βίλες στο Πόρτο Χέλι, τα κουβεντιάζουν με τον Μπόμπολα, αγαπούν τον Κουρή, τα λένε μια χαρά με τον Βαρδινογιάννη ή τον Μαρινάκη και τρώνε με τον Αλαφούζο.
Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι είναι στόχος πραξικοπήματος. Πάντως τους πραξικοπηματίες τους βλέπουν πιο συχνά κι από τις γυναίκες τους.
Προφανώς θα δεχτώ τη διαβεβαίωση του Πρωθυπουργού ότι «κανείς δεν μας έχει στο τσεπάκι του» –κυρίως επειδή δεν μπορώ να ψάξω τα τσεπάκια τόσου κόσμου…
Από την άλλη, όμως, έχω και μια έμφυτη δυσπιστία για όσους κάνουν καριέρα διαφημίζοντας την αγνότητα και διακηρύσσοντας την εντιμότητά τους.
Διότι όπως έλεγε κι ο μέγας Εμπειρίκος: «Ουδεμία οπή διευρύνεται άνευ του πόθου της διευρύνσεως».
