Προκάλεσε συγκίνηση με τον τερματισμό της στο Ρίο, όπου κατέρρευσε μόλις πέρασε τη γραμμή του τερματισμού. Με χρόνο 2.59.12 τερμάτισε τρίτη από τις αθλήτριες που εκπροσώπησαν τη χώρα μας στον Μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων. Ωστόσο, παραμένει η κορυφαία ελληνίδα μαραθωνοδρόμος για το 2016 χάρη στο 2.43.00 που έκανε τον Απρίλιο, στην πρώτη της μάλιστα προσπάθεια στα 42.195 μ., στο Ενσχεντε της Ολλανδίας. Δύσκολα θα σπάσει τον χρόνο αυτόν κάποια άλλη Ελληνίδα, τουλάχιστον έως το τέλος της χρονιάς. Ο λόγος, βέβαια, για την 25χρονη Γιώτα Βλαχάκη. Ηρθε στο ραντεβού μας περπατώντας αργά και προσεκτικά, αφού βρίσκεται σε φάση αποκατάστασης από σοβαρό τραυματισμό που θα της στερήσει τη συμμετοχή στον Μαραθώνιο της Αθήνας. Οχι όμως χωρίς χαμόγελο και αισιοδοξία. «Τουλάχιστον εξαιτίας του τραυματισμού θα καταφέρω επιτέλους να ξεκουραστώ σωστά, κάτι που δεν έχω κάνει εδώ και καιρό» λέει.

Ξεκίνησε το τρέξιμο μάλλον τυχαία. Πήγαινε στη Γ’ Λυκείου όταν ο τότε προπονητής στίβου του αδελφού της Γιώργος Ζώρζος (ο οποίος είναι και ο νυν δικός της προπονητής, ενδιάμεσα την είχε αναλάβει για λίγο ο Παναγιώτης Χαραμής) την προσκάλεσε μαζί με τη δίδυμη αδελφή της, τη Μαρία, να συμπληρώσουν την ομάδα που θα κατέβαζε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανώμαλου Δρόμου. «Μου άρεσε η ιδέα. Ηθελα και να χάσω κιλά. Πολύ μικρή έκανα μπαλέτο και κολύμβηση, μα στο γυμνάσιο και το λύκειο το είχα ρίξει στο φαγητό και στην τηλεόραση» θυμάται. «Μόλις αποφοίτησα από το σχολείο, ξεκίνησα να προπονούμαι συστηματικά στην ομάδα ΓΑΣ Ιλισός στην Αθήνα. Ο προπονητής μου είναι των μεγάλων αποστάσεων, οπότε με κατηύθυνε προς τα εκεί. Δεν ήταν εύκολα. Εβαζα συνεχώς στοιχήματα με τον εαυτό μου. Φαίνεται αστείο τώρα, αλλά τότε, ακόμη και το να ακολουθήσω τα υπόλοιπα κορίτσια στο αργό χαλάρωμά τους, σε μένα έμοιαζε αγώνας. Ηταν όμως ένας στόχος. Κάθε χρόνο έβαζα μικρούς καινούργιους στόχους. Δεν τους πετύχαινα πάντα, αλλά τουλάχιστον έφτανα κοντά».

Το 2009 στον Αγώνα Πανευρωπαϊκών Συλλόγων στο Μπιλμπάο της Ισπανίας –αν και ακόμη πρωτάρα στον στίβο –η Γιώτα κατάφερε να βγει πρώτη απ’ όλες τις συναθλήτριες του Συλλόγου της κι αυτό της έδωσε τη χαρά και το κίνητρο να συνεχίσει δυναμικά. Ο Μαραθώνιος του Ρίο φάνταζε μακρινό όνειρο· όχι όμως άπιαστο! «Τον Απρίλιο του 2016 συμμετείχα στον Μαραθώνιο του Ενσχεντε στην Ολλανδία. Θα πάλευα να πιάσω το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ηξερα μέσα μου πως “το είχα”, όμως δεν είχα ξανατρέξει Μαραθώνιο! Αν κάτι πήγαινε στραβά; Τελικά, ναι μεν έπιασα το όριο, αλλά δεν ήμουν ικανοποιημένη με τον χρόνο μου. Η αγωνία μου θα παρατεινόταν μέχρι να δω αν θα είμαι μέσα στις τρεις Ελληνίδες που θα πήγαιναν στη Βραζιλία».

Τα νέα για τη Γιώτα ήταν ευχάριστα και ύστερα από τέσσερις μήνες βρισκόταν στη Βραζιλία, στην αφετηρία του Μαραθωνίου των Ολυμπιακών Αγώνων. «Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Μεγάλος ενθουσιασμός για τη συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και προβληματισμός επειδή ήξερα πως λόγω ενός επίμονου τραυματισμού μου δεν είχα προετοιμαστεί επαρκώς. Η ζέστη ήταν αφόρητη. Ξέρεις αυτό που λένε ότι ο αγώνας ξεκινά στο 35; Ε, λοιπόν, εγώ θα το θυμάμαι για πάντα το 35ο χιλιόμετρο. Εκεί κατέρρευσα για πρώτη φορά. Αιτία, η απειρία μου. Δεν έβρισκα το ελληνικό κιτ ανεφοδιασμού στους σταθμούς και έτσι δεν πήρα κανένα τζελάκι! Καταλάβαινα πως ενεργειακά δεν ήμουν καλά, ενώ είχα νιώσει στα πόδια και την απροπονησιά μου. Εβλεπα και αρκετές συναθλήτριές μου να εγκαταλείπουν. Φτάνοντας στο 35ο, έκανα ένα, δύο βήματα και μετά άκουσα ένα “Αααα!” από τον κόσμο. Είχα καταρρεύσει. Κάποιος θέλησε να με σηκώσει, όμως για να μην ακυρωθώ δεν έπρεπε να δεχτώ βοήθεια. Ξέσπασα σε κλάματα. Με βοήθησαν οι συμβουλές των δύο ελλήνων προπονητών που βρίσκονταν στο Ρίο: ο Ναπολέων Κεφαλόπουλος και ο Σταύρος Καρρές. Χάρη σε αυτούς κατάφερα να συνεχίσω. Αν και με αργό ρυθμό, μπήκα ξανά στον αγώνα. Λίγο πριν από το τέλος μια σέρβα αθλήτρια έφτασε πλάι μου και σαν να ξύπνησα. Δεν μιλήσαμε, αλλά κάτι με πείσμωσε εκείνη τη στιγμή και είπα: “Ελα, Γιώτα, άντε! Δώσ’ τα όλα τώρα!”. Και δούλεψε! Τα τελευταία τρία χιλιόμετρα τα πήγα πολύ γρήγορα. Θυμάμαι να σηκώνω τα χέρια ψηλά και να παροτρύνω τον κόσμο να με ενθαρρύνει. Το είχα μεγάλη ανάγκη. Βλέποντας από μακριά τον τερματισμό ήταν λύτρωση για μένα. Ετρεξα δυνατά και φτάνοντας εκεί έπεσα κάτω. Ημουν χάλια, αλλά είχα τερματίσει».

Η συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν μια υπέρβαση σωματική και ψυχική. «Ηθελα πάση θυσία να τερματίσω κι αυτή ήταν η σκέψη που μου έδινε δύναμη σε όλον τον αγώνα. Η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι ό,τι σημαντικότερο για έναν αθλητή. Δεδομένων των συνθηκών, λοιπόν, είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένη». Τι «μαθήματα» πήρε; «Νομίζω την επόμενη φορά θα κουβαλάω τα τζελάκια μαζί μου» σχολιάζει γελώντας. «Σοβαρά τώρα, συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να μην παραμελώ τα πόδια μου. Εως τότε δεν έδινα μεγάλη σημασία κι αυτό μου στοίχισε τον τραυματισμό πριν από τον αγώνα. Είναι απαραίτητο να αποσύρεις τα παπούτσια έπειτα από κάποια χιλιόμετρα, να κάνεις φυσικοθεραπείες και μασάζ προληπτικά κι όχι μόνο ως μορφή θεραπείας. Επίσης σκέφτομαι να βάλω τη γιόγκα στην προετοιμασία μου για να βελτιώσω την ευλυγισία και τις διατάσεις μου. Ψυχολογικά; Η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν μεγάλο δώρο στη ζωή μου».

Χαρούμενη και εκφραστική, η Γιώτα λάμπει ολόκληρη ενώ περιγράφει τις εμπειρίες της. Πώς καταφέρνει να ισορροπεί τις υποχρεώσεις της ως ελίτ αθλήτρια με τις ανάγκες ενός ανέμελου νέου κοριτσιού. «Το προσπαθώ. Είναι δύσκολο να εστιάζω αποκλειστικά στον πρωταθλητισμό. Θέλω πολύ να βγαίνω και το κάνω όσο μπορώ. Φέτος αυτό που πραγματικά μου έλειψε ήταν οι διακοπές! Σκέψου πως έκανα μόνο ένα μπάνιο στη θάλασσα! Να είναι όμως καλά οι κολλητές μου που είναι πάντα δίπλα μου, μου συμπαραστέκονται αλλά και με προσέχουν. Και φυσικά η οικογένειά μου, ειδικά η αδελφή μου».

Και μετά το Ρίο, τι; «Πρώτα απ’ όλα να γίνω καλά! Στη συνέχεια, θα ήθελα να τρέξω ξανά τον ερχόμενο Απρίλιο στον Μαραθώνιο του Ενσχεντε. Τον θεωρώ γούρικο αγώνα και έχω τώρα στόχο να πιάσω το όριο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Μακάρι να τρέχω καλά και για πολλά χρόνια ακόμη. Το τρέξιμο είναι πολύ σημαντικό στη ζωή μου. Οχι μόνο για τις επιτυχίες» σπεύδει να συμπληρώσει. «Το έχω ανάγκη: με κάνει να ξεχνιέμαι, μου δίνει δύναμη, με κοινωνικοποιεί, με κάνει να νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Στην καθημερινότητά μου είμαι πολύ ευαίσθητη και ντροπαλή. Δύσκολα θα τολμήσω ή θα διεκδικήσω αυτό που θέλω. Στο τρέξιμο μεταμορφώνομαι. Είμαι αποφασισμένη, δυναμική, παλεύω με τα όριά μου και τα ξεπερνάω. Δείχνω άλλον τσαμπουκά. Μου αρέσει πολύ η Γιώτα του τρεξίματος» καταλήγει. «Θέλω, όσο περνούν τα χρόνια, να είμαι έτσι σε όλους τους τομείς της ζωής μου».

Τελευταία Νέα