Τρία χρόνια κομμάτια. Που σημάδεψαν το πέρασμα από το όραμα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς στον μνημονιακό καθεστωτισμό του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Κάπως έτσι συνοψίζεται –σε λιγότερες λέξεις και χωρίς ανεδαφικές φιλοδοξίες –η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα χθες στο ξεκίνημα του 2ου Συνεδρίου. Διότι, κατά τα άλλα, ήταν μια ομιλία εκτός τόπου και χρόνου.

Εκτός τόπου διότι τους κυβερνώντες επευφημούν πλέον μόνο τα αμιγώς κομματικά ακροατήρια. Οι αλαλαγμοί και τα χειροκροτήματα των στελεχών κρύβουν τη βοή της κοινωνίας. Αυτή όμως αποτυπώνεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Εικονογραφείται από τις κλούβες που περιφρουρούν το Μαξίμου της κυβερνώσας Αριστεράς. Και προκύπτει από την αδυναμία των κυβερνητικών να κινηθούν μεταξύ των απλών πολιτών. Οταν μια κυβέρνηση είναι αντιδημοφιλής, θέλει όλο και περισσότερη εξουσία που την απομονώνει όλο και περισσότερο.

Η ομιλία του Πρωθυπουργού στο Συνέδριο ήταν όμως και εκτός χρόνου. Η κυβέρνηση έχασε, πέρσι τέτοια εποχή, την ευκαιρία να κλείσει την πρώτη αξιολόγηση και να πάει γρήγορα προς το QE, την έξοδο στις αγορές και –γιατί όχι; –τις ξένες επενδύσεις. Ο συγχρονισμός χάθηκε μαζί με ό,τι είχε απομείνει από την ορμή ανάκαμψης που είχε η οικονομία το 2014. Τώρα, η κυβέρνηση θέλει να συνδέσει το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης με το χρέος –δηλαδή να εκβιάσει. Αλλά να εκβιάσει με τι; Με την επιστροφή στη δραχμή; Την ξόρκισε δημοσίως ο Πρωθυπουργός. Με τις εκλογές; Αυτές δύσκολα κερδίζονται πλέον.

Το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται σαν να ήταν πέρσι –μόνο που είμαστε στο φέτος. Προφανώς ισχύει και για αυτούς, όπως και για όλη τη χώρα, το: καλύτερα πέρσι.

Τελευταία Νέα