Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Λέοναρντ Κοέν πήγε να παρακολουθήσει μια συναυλία του Μπομπ Ντίλαν στο Παρίσι. Το επόμενο πρωί, οι δύο καλλιτέχνες πήγαν για καφέ και έπιασαν κουβέντα για τα τελευταία τους τραγούδια. Ο Ντίλαν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το «Αλληλούια», εκθείασε το πάντρεμα του ιερού και του εγκόσμιου που υπήρχε σε αυτό το τραγούδι και ρώτησε τον Κοέν πόσο χρόνο τού πήρε για να το γράψει. «Δύο χρόνια» απάντησε εκείνος, αλλά έλεγε ψέματα, στην πραγματικότητα του είχε πάρει πάνω από πέντε. «Εμένα πάλι μου αρέσει το τραγούδι σου “I and I”. Πόσον καιρό χρειάστηκες για να το γράψεις;». «Γύρω στα δεκαπέντε λεπτά» απάντησε ο φετινός νομπελίστας Λογοτεχνίας.

Τη σκηνή διηγείται ο Ντέιβιντ Ρέμνικ, ο διευθυντής του «Νιου Γιόρκερ», σε ένα εξαιρετικό άρθρο για τον 82χρονο Κοέν, το οποίο δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού. Υπάρχουν κι άλλες αμίμητες σκηνές εδώ, όπως αυτή που διηγείται η Σουζάν Βέγκα όταν μια μέρα ο Κοέν τής απήγγειλε το τελευταίο του τραγούδι στην πισίνα του ξενοδοχείου του όπου μαζεύτηκαν όλα τα κορίτσια με τα μπικίνι τους και τον άκουγαν σαν υπνωτισμένα. Αλλά ο καλλιτέχνης είναι πια κουρασμένος. Για την ακρίβεια, δηλώνει ότι είναι έτοιμος για τον θάνατο, το λέει και στον τελευταίο του δίσκο. Κι όταν πιάνει την κιθάρα για να δείξει στον δημοσιογράφο ότι ακόμη αντέχει, του βγαίνει αυθόρμητα το τραγούδι ενός έλληνα ψαρά, «σαν να είχαμε γυρίσει πίσω στον χρόνο κι είχαμε βρεθεί στην ταβέρνα του Ντούσκου» γράφει ο Ρέμνικ, «μια νύχτα με αστέρια και πεφταστέρια στην Υδρα».

Λέγαμε όμως για το «Αλληλούια». Ενα τραγούδι που ερμήνευσε τελικά ο Ντίλαν από τους πρώτους το 1988, προτού τον ακολουθήσουν καμιά τριακοσαριά ακόμη. Ενα τραγούδι με θρησκευτικό και σεξουαλικό περιεχόμενο, ένα τραγούδι λυπημένο και χαρούμενο, ένα τραγούδι για όλες τις εποχές και όλες τις καταστάσεις. Δεν θα ταίριαζε γάντι, ας πούμε, στην ευτυχή κατάληξη του έπους που εκτυλίχθηκε πρόσφατα ανάμεσα στον υπουργό Παιδείας και στον Αρχιεπίσκοπο για τα βιβλία των Θρησκευτικών; Δεν θα ήταν η ιδανική μουσική υπόκρουση στην προσφώνηση «Σύντροφοι και συντρόφισσες» που απηύθυνε ο Πάνος Καμμένος από το βήμα του 2ου τακτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ; Ή στη δημόσια παραδοχή του Πρωθυπουργού μας στον ίδιο χώρο –ύστερα από όλα όσα περάσαμε, τους Βαρουφάκηδες και τους Λαφαζάνηδες, τους Γκαλμπρέιθ και τους Κρούγκμαν, τις απειλές και τους τσαμπουκάδες, τα ντέφια και τους ζουρνάδες, τα νομισματοκοπεία και τα τηλεφωνήματα στον Πούτιν –ότι «η έξοδος από το ευρώ δεν ήταν και δεν είναι ένα προοδευτικό σχέδιο»; Οταν το θράσος περισσεύει, όταν ο κυνισμός κυριαρχεί, μένει άραγε τίποτα άλλο από την επίκληση στα Θεία;

Ρώτησαν κάποτε τον Κοέν πού αποδίδει την επιτυχία αυτού του τραγουδιού. «Στο ρεφρέν του» απάντησε με απόλυτη φυσικότητα. Πράγματι, λίγοι θα μπορούσαν να ισχυριστούν ειλικρινά πως «έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα/δεν ήταν πολύ» ή πως «είπα την αλήθεια/δεν ήθελα να σας ξεγελάσω». Αντίθετα, το τετράκις «Αλληλούια» μας καλύπτει όλους.

Τελευταία Νέα