Ενα πρόβλημα με τον Βαρουφάκη είναι όσα έκανε. Τα διηγούνται ακόμη στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο ή στη Φρανκφούρτη και γελούν. Εμείς κλαίμε –κι όχι από τα γέλια…
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι συμπεριφέρεται σαν να μην έχει καταλάβει τι έκανε. Σε αυτό είμαι με τον Βαρουφάκη: του είναι δύσκολο να καταλάβει τι έκανε διότι του είναι αδύνατον να συνειδητοποιήσει τι είναι.
Κι εδώ ο Βαρουφάκης λαμβάνει τέλος. Υποθέτω ότι κάποια στιγμή θα λήξει το κουκούλωμα και θα απασχολήσει μια αρμόδια επιτροπή της Βουλής. Τότε ίσως γελάσουμε κι εμείς.
Αλλά υπάρχει και ένα τρίτο, μεγαλύτερο πρόβλημα. Ο Βαρουφάκης δεν είδε φως και μπήκε στο υπουργείο Οικονομικών, ούτε μπήκε επειδή πήρε 140.000 σταυρούς στη Β΄ Αθηνών όπως διαφημίζει.
Ο Βαρουφάκης διορίστηκε υπουργός από τον Πρωθυπουργό. Ακριβώς όπως ένας άλλος πρωθυπουργός διόρισε τον Στουρνάρα στην Τράπεζα της Ελλάδος. Σύμφωνα με το Σύνταγμα, έτσι γίνονται στη χώρα μας οι υπουργοί και οι διοικητές.
[Το σημειώνω διότι ο Βαρουφάκης μάλλον έχει στο μυαλό του ότι αυτός ήταν εκλεγμένος ενώ ο Στουρνάρας διορισμένος!]
Το τρίτο πρόβλημα λοιπόν είναι το εξής: Πώς επέλεξε ο Πρωθυπουργός έναν πομπώδη άσχετο για να του δώσει το κρισιμότερο υπουργείο κατά την κρισιμότερη περίοδο μιας νέας διακυβέρνησης;
Με άλλα λόγια, ποιος είδε τον Βαρουφάκη και τον αξιολόγησε ως σοβαρή κι αξιόπιστη περίπτωση ώστε να του αναθέσει ένα τόσο δύσκολο έργο;
Κι αυτό είναι σοβαρό διότι δεν εμπλέκει μόνο παραμέτρους γραφικότητας, ανοησίας ή ψώνιου. Θέτει ευθέως ένα ζήτημα κρίσης. Πολιτικής κρίσης.
Οταν ένας Πρωθυπουργός επιλέγει να αντιπαραθέσει στον Σόιμπλε και τον Ντράγκι έναν Βαρουφάκη, δύο τινά συμβαίνουν.
l Είτε δεν έχει πάρει χαμπάρι ποιος είναι ο Σόιμπλε και ποιος ο Ντράγκι.
l Είτε δεν έχει καταλάβει τι εστί Βαρουφάκης.
Ειλικρινά και για λόγους θεσμικής τάξης θέλω να ελπίζω ότι ίσχυε το πρώτο. Οτι δηλαδή ο νέος (τότε) Πρωθυπουργός δεν είχε μετρήσει ούτε πρόσωπα ούτε πράγματα. Οτι ζούσε με «αυταπάτες» –για να δεχτώ τη δικαιολογία του…
Διότι, αν ισχύει το δεύτερο, αν ήξερε δηλαδή τι είχε μπροστά του και επέλεξε τον Βαρουφάκη, τότε δεν πρόκειται για αυταπάτη αλλά για εφιάλτη.
Βεβαίως, ανεξαρτήτως ερμηνείας, το κακό έγινε. Εχει αποκαλυφθεί, στοιχειοθετηθεί και μετρηθεί τόσες φορές που δεν χρειάζεται να επανέλθει κανείς.
Αναρωτιέμαι απλώς αν το πάθημα έγινε μάθημα. Καταρχήν δηλαδή αν συνειδητοποίησαν ότι υπήρξε πάθημα.
Ε, λοιπόν, δεν είμαι καθόλου βέβαιος!..
