Και όμως. Πρόταση να μπουν στην κυβέρνηση δεν τους έχει γίνει. Μιλάω για τους πρώην πασόκους, που «κόσμησαν» με την παρουσία τους την έναρξη του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ και στήθηκαν να ακούσουν τον πρόεδρο Αλέξη να θέτει το κρίσιμο ερώτημα «θα τα καταφέρουμε;».
Συνομίλησα επί 20λεπτο χθες το πρωί με τον φίλο μου τον Στέφανο (Τζουμάκα). Τον πήγα από ‘δώ, τον πήγα από ‘κεί, μήπως και μου εκμυστηρευθεί το μυστικό, αλλά με διαβεβαίωσε ότι μυστικό δεν υπάρχει. «Και πώς βρέθηκες εκεί;» τον ρώτησα –αυτή τη φορά επί σκοπώ: επειδή μου τα είχε αφηγηθεί μια φορά πριν από μήνες στον προαύλιο χώρο του Α’ Νεκροταφείου στην κηδεία του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου, λέω μέσα μου «άσ’ τον να μου τα ξαναπεί, να τον τσεκάρω», μέθοδος κλασική αν θέλεις να «πιάσεις» κάποιον που λέει ψέματα.
Αλλά ο Στέφανος, μου τα είπε όπως και τότε: του μίλησε ο Τσίπρας στην κηδεία του Αρσένη, του ζήτησε να τα πουν, έπειτα από μερικές ημέρες έγινε το ραντεβού. Του είπε πολλά και διάφορα όπως ότι δεν θα κάνει ανασχηματισμό (λεγόταν αυτό πριν το καλοκαίρι, ότι επίκειται ανασχηματισμός) και ότι το Συνέδριο θα το κάνει τον Οκτώβριο και τον προσκάλεσε να παραστεί. Πριν από δυο εβδομάδες έκανε μια εκδήλωση ο Παπαδημούλης, εκεί ξανασυναντήθηκε με τον Τσίπρα, ο τελευταίος τον προσκάλεσε στο Συνέδριο –«με κάλεσε, πήγα», μου είπε χθες. «Να ξέρεις εγώ είχα πάει και στο συνέδριο του Συνασπισμού το 2010 και έζησα τη διάσπασή τους. Αυτό είναι όλο, μην ψάχνεις τίποτε περισσότερο».
–Ολο; Δεν μπαίνεις δηλαδή στην κυβέρνηση;
–Οχι δεν μπαίνω. Ούτε κανείς μου είπε τίποτε, ούτε και πρόκειται να το κάνω αν μου το πουν. Αλλά δεν νομίζω ότι θα μου προτείνουν κάτι.
Εκεί που με εξέπληξε, ήταν όταν μου μίλησε για τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, με την οποία συνομίλησαν στα όρθια για το συγκεκριμένο θέμα:
–Ούτε της Μαριλίζας της έχουν προτείνει κάτι. Η ίδια μου το είπε. Δεν έχει συζητήσει με κανέναν τίποτε.
(Συνεισφέρω ότι πριν από το καλοκαίρι κάτι ανάλογο είχε πει και σε εμένα η Μαριλίζα όταν της είχα υποβάλει το ερώτημα αν πρόκειται να υπουργοποιηθεί σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. «Δεν ξέρω τίποτε, ειλικρινά δεν μου έχει προτείνει κανείς τίποτε» ήταν η ακριβής της φράση)
Γέφυρες
Κλείνω το –βαρετό, ομολογώ, πέραν του ιντριγκαδόρικου πυρήνα του –θέμα, με μια πληροφορία τελευταίας εσοδείας που λέει ότι ο πρόεδρος Αλέξης θα εξακολουθήσει το φλερτ με όλους αυτούς τους πασοκογενείς, χωρίς απαραίτητα να τους χρησιμοποιήσει και στον ανασχηματισμό της κυβέρνησης.
Οπως εξομολογήθηκε ο ίδιος σε έναν δικό μου, πασοκογενή, και εκείνος –μεγάλη γλώσσα –μου το μετέφερε, ο Τσίπρας, που βλέπει ως διέξοδο τη στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία, προτίθεται, λέει, να δημιουργήσει ένα forum στο οποίο θα μετέχουν προσωπικότητες από τον χώρο της Κεντροαριστεράς, ώστε κάποια στιγμή που θα κρίνει ότι πρέπει να ολοκληρώσει τη στροφή να τους χρησιμοποιήσει όλους αυτούς στην κυβέρνηση. Το θεωρεί, του είπε του δικού μου, καίριας σημασίας κίνηση, διότι με τον τρόπο αυτό θα μπορέσει να κάνει ευκολότερη τη γέφυρα με τους ψηφοφόρους αυτού του χώρου.
Ολα τα λεφτά αφίσες
Εις ό,τι αφορά αυτό καθαυτό το Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ πάντως, πρέπει να πω ότι εξαιρουμένων των πασοκογενών που έδωσαν ένα κάποιο χρώμα στο όλο event, την κοινωνία την έχει αφήσει παγερά αδιάφορη. Εως τώρα τουλάχιστον. Και δεν θα το συζητούσε και κανείς, αν δεν προέκυπταν οι οικολογικές ευαισθησίες ορισμένων οι οποίοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να διαμαρτυρηθούν σχετικά με την αφειδώλευτη αφισοκόλληση με τη φάτσα Τσίπρα, Αθήνας και περιχώρων. Συντάσσομαι όπως είναι προφανές με την αγαπημένη μου «Αυγή», η οποία την «έπεσε» κανονικά στον δήμαρχο Καμίνη, επειδή ο mayor Kaminis έδωσε εντολή –άκουσον, άκουσον, δηλαδή, με πιάνουν τα νεύρα μου τώρα –να κατεβάσουν τις αφίσες του λαοφιλούς ηγέτη Αλέξη από τους στύλους της πόλης. Επί του ιδίου αισθάνομαι την ανάγκη να εκθειάσω την ευρηματικότητα της «Α», η οποία διείδε, μόνη αυτή, πίσω από την απόφαση του δημάρχου, τις υπόγειες διαδρομές που τον συνδέουν με έναν άνθρωπο της σαμαρικής Δεξιάς, τον Μουρούτη. Αυτός ο τελευταίος που είναι ελεεινός Γαύρος μιλάμε, είχε κάνει μια ανάρτηση στο twitter (αυτό το twitter σπίτια κλείνει…) και εγκαλούσε τον δήμαρχο Καμίνη που δεν κάνει τίποτε για την αφισοκόλληση με τις αφίσες ΣΥΡΙΖΑ.
Επικίνδυνες ζαριές
Οι αποκαλύψεις στο βιβλίο με τις εκμυστηρεύσεις του προέδρου Ολάντ για τα όσα του είπε ο πρόεδρος Πούτιν περί του αιτήματος Τσίπρα να τυπωθούν δραχμές στη Ρωσία, όπως και οι αποκαλύψεις του Wikileaks για την παρέμβαση Ομπάμα / Κλίντον προς Τσίπρα στο απόγειο της ελληνικής κρίσης, δεν αποτελούν όπως ίσως πιστεύουν ορισμένοι μερικές «σκαμπρόζικες» λεπτομέρειες. Ούτε πρόκειται για πολιτικό κουτσομπολιό, το οποίο είναι στο πλαίσιο της συζήτησης μιας παρέας, η οποία μετά το ρίχνει στα ανέκδοτα.
Είναι, κατά τη γνώμη μου, δυο σοβαρά περιστατικά τα οποία έρχονται να εμπλουτίσουν τη γενικευμένη πλέον αντίληψη ότι η κυβέρνηση υπό τον Αλέξη Τσίπρα έπαιξε κανονικά, στα ζάρια, τις τύχες της χώρας, και αυτή από καθαρή σύμπτωση δεν βρέθηκε στην άβυσσο της χρεοκοπίας.
Οι άνθρωποι, όπως εμφανίζονται μέσα από αυτά τα δύο περιστατικά, αλλά και μια σειρά άλλων, όπως ας πούμε οι επιβεβαιωμένες από τον ίδιο τον Βαρουφάκη, αποκαλύψεις του Γιάννη Στουρνάρα, ότι ο πρώην υπουργός Οικονομικών διατεινόταν στις διασκέψεις ότι η χώρα έχει χρεοκοπήσει, αποδεικνύουν ότι δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια παρεούλα επικίνδυνων ατόμων, που τους έτυχε να διαχειριστούν τις τύχες όλων μας.
Αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν έχει νόημα να πάμε πίσω να δούμε τι έγινε πριν από 15 μήνες, σημασία έχει να κοιτάξουμε μπροστά και να αναζητήσουμε τους τρόπους για να βγούμε από την κρίση, η γνώμη μου είναι ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε απαράδεκτη παράβλεψη μιας πραγματικότητας η οποία δεν έχει μόνο πολιτικές εκφάνσεις, αλλά, πολλώ δε μάλλον, και ποινικές.
Σε μια άλλη χώρα, το καθένα ξεχωριστά από όλα όσα αποκαλύπτονται, αλλά και εν συνόλω, θα απασχολούσαν τη Δικαιοσύνη, η οποία και θα αναζητούσε ευθύνες για τον τρόπο που ορισμένοι διαχειρίστηκαν κρίσιμα ζητήματα που άπτονται της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, αλλά και των συνθηκών διαβίωσης των πολιτών της. Στην Ελλάδα, όπου η Δικαιοσύνη υποδύεται κατά περίπτωση πότε την τυφλή και πότε την κωφή, τίποτε από όλα αυτά δεν δείχνει να τη συγκινεί. Αλλά καθώς η κατάσταση επιδεινώνεται, και το Grexit είναι πάντα εδώ, η μόνη ευχή που μπορεί να διατυπώσει κανείς είναι όσα συνέβησαν το καλοκαίρι του 2015, να έγιναν μάθημα στην κυβέρνηση Τσίπρα για να αποφευχθούν τα χειρότερα.
