κι επιμένει ότι μας ανήκουν όσα ζήσαμε στα γήπεδα.
ΜΑΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΤΖΑΝΕΤΗΣ
Στη φωτιά του Πολέμου
Το ταξίδι στον χρόνο αρχίζει τη δεκαετία του ‘30 με ένα δίδυμο που έλαμψε τόσο προπολεμικά, όσο και μεταπολεμικά. Κλεάνθης Μαρόπουλος, ο ξανθός αετός της ΑΕΚ και μαζί του ο Τρύφωνας Τζανετής. Θραύση έκαναν, κατέκτησαν τίτλους το ‘39 και το ‘40, ενώ ήταν τόσο αχώριστοι ώστε άνοιξαν και μαγαζί με αθλητικά είδη στην οδό Νικίου! Ο Μαρόπουλος, αριστερός ενδιάμεσος, πήρε διαβατήριο για τη Μεικτή Αθηνών (σπουδαίο γεγονός τότε) χάρη στο ταλέντο του, αλλά και στη μεσολάβηση των τότε διοικητικών παραγόντων της ΕΠΣΑ, Σαββίδη και Βγενόπουλου. Ταίρι στη συγκεκριμένη ομάδα έκανε με τον σπουδαίο ακραίο Αρτέμη του Αθηναϊκού, ενώ στην ΑΕΚ μεγαλούργησε δίπλα στον Τζανετή. Του λόγου του άρχισε ως επιθετικός, βγήκε και πρώτος σκόρερ και με την πάροδο του χρόνου οπισθοχώρησε στην άμυνα με σημαντικές και εκεί επιδόσεις.
ΔΟΜΑΖΟΣ – ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
Κερνούσαν και έπιναν εναλλάξ
Πάταγο έκανε με το Τριφύλλι το δίδυμο Μίμη Δομάζου και Αντώνη Αντωνιάδη. Ο Στρατηγός και ο Ψηλός, όπως τους θυμόμαστε ακόμη και σήμερα κι ας έχουν περάσει χρόνια από τη δεκαετία του ‘70. Ο Δομάζος μοίραζε και ο Αντωνιάδης έσκιζε τα δίχτυα με γκολ! Πέντε φορές πρώτος σκόρερ ο Αντώνης, 10 τίτλους πρωταθλήματος ο Δομάζος, μαζί έφτασαν στον κολοφώνα της δόξας τους με τη συμμετοχή του Παναθηναϊκού στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το καλοκαίρι του 1971. Τι κι αν ήταν μόλις 1,67 μ. ο Δομάζος; Η ψυχή του ήταν απίστευτη. Ακόμη και στην ΑΕΚ έδωσε πολλά και μαζί πανηγύρισε κατάκτηση νέας κορυφής, όταν χώρισε από τον Αντωνιάδη το ‘78. Εκεί ο Αντώνης διέβη τον Ρουβίκωνα, κατέληξε στον Ολυμπιακό, αλλά μετά ξανάσμιξαν για να κλείσουν όπως έπρεπε και στα πράσινα την καριέρα τους.
ΜΠΑΓΕΒΙΤΣ – ΜΑΥΡΟΣ
Τα φτερά του Δικεφάλου
Τι να πούμε για τη συνύπαρξη Ντούσαν Μπάγεβιτς και Θωμά Μαύρου; Ο Σέρβος, φτασμένος σέντερ φορ στα νιάτα του, αγωνίστηκε και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του ‘74 με τη Γιουγκοσλαβία. Ο Ελληνας θυμίζει σε όλους όχι μόνο τα γκολ, αλλά και το ερώτημα των οπαδών της ΑΕΚ «ποιος – ποιος – ποιος, ο Μαύρος ο θεός». Στα 260 γκολ σταμάτησε, αριθμός δυσθεώρητος, ενώ βγήκε πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος ακόμη και με τη φανέλα του Πανιωνίου – κάτι σαφώς πιο δύσκολο. Αμφότεροι είχαν συνεργούς στην καταπληκτική ΑΕΚ της δεκαετίας του ‘70 μια πλειάδα εξαιρετικών άσων (Παπαϊωάννου, Αρδίζογλου, Νικολούδης, Βιέρα, Νικολάου, Ραβούσης) και πρόεδρο τον αξεπέραστο Λουκά Μπάρλο. Φυσικά, προσωπικότητα στην ομάδα έδινε ο Πρίγκιπας Ντούσκο, άνθρωπος που φωτίζει με την παρουσία του είτε τη Νέα Φιλαδέλφεια είτε τα Σπάτα.
ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΣ – ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Οι «φάροι» του Λιμανιού
Ψηλός, κοντός, γκολ! Πόσοι και πόσοι δεν φέρνουν στη μνήμη τη συνεργασία των Νίκου Αναστόπουλου, Τάσου Μητρόπουλου; Του Μουστάκια και του Ράμπο; Ο Μητρόπουλος «μάζευε» με το κεφάλι τις ψηλές σέντρες και έδινε ασίστ στον Αναστό. Ο Νίκος ανακηρύχθηκε τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα, μια σεζόν πήρε το χάλκινο παπούτσι στην Ευρώπη και το ‘87, ύστερα από τίτλους στο Λιμάνι, εξασφάλισε μεταγραφή στην Αβελίνο, χωρίς όμως να πιάσει στο Καμπιονάτο, κάτι δύσκολο στην εποχή του. Το alter ego του, ο Τάσος, έμεινε στον Πειραιά, προτού αρχίσει μια περιπλάνηση (πρόσφερε πολλά στην ΑΕΚ, φόρεσε για ελάχιστα και τη φανέλα του ΠΑΟ) για να καταλήξει ξανά στον Ολυμπιακό και να κλείσει την καριέρα του όντας 40 ετών. Και οι δύο αποτέλεσαν τα όπλα του Σταύρου Νταϊφά, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, όταν και χτίστηκε η τότε πανίσχυρη ερυθρόλευκη αυτοκρατορία.
ΣΑΡΑΒΑΚΟΣ – ΖΑΕΤΣ
Εδιναν παράσταση
Μια τετραετία (1984-88) βρέθηκαν κάτω από την ίδια (πράσινη) στέγη οι Δημήτρης Σαραβάκος και Βέλιμιρ Ζάετς, ωστόσο άφησαν εποχή με τα κατορθώματά τους! Το ΟΑΚΑ, μολονότι χωρούσε πάνω από 70.000 κόσμο, φαινόταν μικρό για να φιλοξενήσει όσους ήθελαν να απολαύσουν ποδοσφαιρικές παραστάσεις. Ο Σαραβάκος, εξτρέμ-βέλος στην εποχή του, πήγε ψηλά με τον Παναθηναϊκό και ήταν σκόρερ σημαντικών γκολ και στην Ευρώπη. Το ‘85 έφτασε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, πάντα έχοντας κοντά του τον κροάτη μαέστρο. Ο Ζάετς ήρθε ως αρχηγός της Γιουγκοσλαβίας στην Παιανία μετά το Ευρωπαϊκό του ‘84 και η μεταγραφή του έκανε τεράστια αίσθηση στην Ευρώπη. Οι κάθετες επελάσεις του ήταν προϊόν οξυδέρκειας, το στυλ του μοναδικό και οι πάσες στον «μικρό» καταπληκτικές. Ενας πολύ γεμάτος, αληθινά σπουδαίος Παναθηναϊκός.
ΤΖΟΡΤΖΕΒΙΤΣ – ΓΕΩΡΓΑΤΟΣ
Το πιο «σλικ» δίδυμο
Κουίζ: Για ποιον εκ των δύο τη δεκαετία του ‘90 και μετά ακουγόταν το σύνθημα «είναι τρελός, είναι τρελός ο καραφλός»; Απάντηση: Και για τους δύο! Γιατί τόσο ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς όσο και ο Γρηγόρης Γεωργάτος συνέθεσαν το κατά πολλούς καλύτερο δίδυμο αριστερών ακραίων που πέρασε από τα εγχώρια γήπεδα. Ανεξάντλητα τρεξίματα ο Τζόλε, σέντρες – ξυραφιές ο Γκέο. Μαζί στους πανηγυρισμούς στον Πειραιά (13 τίτλους πρωταθλήματος πήρε ο Τζόρτζεβιτς και είναι ρέκορντμαν!), μαζί και στην αξέχαστη πορεία στις 8 της Ευρώπης το ‘99. Οταν ο Γεωργάτος πουλήθηκε στην Ιντερ, μεταγραφή εντυπωσιακή για τα εγχώρια δεδομένα, κάτι έσπασε στην κόκκινη αλυσίδα των επιτυχιών. Σημείο – κλειδί για μια πορεία που ανακόπηκε, ίσως όμως δεν γινόταν αλλιώς, καθ’ όσον τα χρήματα παραήταν πολλά. Οταν ξανάσμιξαν στο Λιμάνι, θύμισαν σε όλους πόσο ωραίο είναι το ποδόσφαιρο.
ΤΣΙΑΡΤΑΣ – ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
Η ποιότητα εχείλιζε
Τι στιγμές, αλήθεια, χάρισαν στον φιλοθέαμον κοινό οι Βασίλης Τσιάρτας και Ντέμης Νικολαΐδης κατά την τριετή (2000-2003) συμβίωσή τους στην ΑΕΚ. Ο El Mago, όπως αποκαλούσαν τον Τσιάρτα στη Σεβίλλη, πρόσφερε έξοχες πάσες με το αριστερό του πόδι και ο Ντεμίνιο σημάδευε σωστά. Κάποια γκολ του με στριφτές κεφαλιές, ιδιαίτερα αυτό απέναντι στη Ρεάλ και στο υψηλότερο επίπεδο (Τσάμπιονς Λιγκ), ουδείς τα λησμονεί. Δεν ήταν κολλητοί εκτός γηπέδου, αυτό όμως μικρή σημασία είχε. Εκείνη η ομάδα της ΑΕΚ ενίοτε δίδασκε ποδόσφαιρο και άξιζε να γευτεί παραπάνω επιτυχίες. Μαζί ανέβηκαν και στο Εβερεστ της δόξας, φτάνοντας με την Εθνική στην κατάκτηση του Euro της Πορτογαλίας (2004). Μέσος κλάσης ο Βασίλης, στράικερ ολκής ο Ντέμης που αποκτήθηκε για να καλύψει το κενό του Τσιάρτα (1996) σε επίπεδο ονόματος και βελτιώθηκε όταν βρήκε το ταίρι του.
ΖΑΓΟΡΑΚΗΣ – ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗΣ
Οι υπασπιστέςτης Γαλανόλευκης
Αφησαν ανεξίτηλα σημάδια στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αν και δεν αγωνίστηκαν στην ίδια ομάδα. Και τι μ’ αυτό; Οι Θοδωρής Ζαγοράκης και Γιώργος Καραγκούνης σημάδεψαν το ωραιότερο αθλητικό μας καλοκαίρι, το παραμύθι του 2004. Ο Καραγκούνης άνοιξε δρόμους ονειρικούς με το πρώτο του γκολ κόντρα στην Πορτογαλία, ένα ζεστό και υγρό απόγευμα Ιουνίου. Ο Ζαγοράκης, ο συνδετικός του κρίκος στη γραμμή των μέσων, μπήκε στην τοπ ενδεκάδα του τουρνουά, έτρεχε χωρίς να σταματά, κάλυπτε χώρους και επιβεβαίωνε τα ηγετικά του χαρακτηριστικά. Είναι εκπληκτικό πώς δύο χαφ χωρίς ξεχωριστά τεχνικά προσόντα έδεσαν τόσο πολύ και κρατούσαν την μπαγκέτα μιας σιδερένιας ομάδας. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο και αυτό μόνο με σχήμα λόγου δεν μοιάζει. Ακόμη και ως συνεχιστής του Ζαγοράκη, ο Καραγκούνης πήρε άριστα για την αφοσίωσή του στην ομάδα.
