Κερδίζουμε την ελευθερία και χάνουμε τη μνήμη; Ξεχνάμε τη μεταμόρφωσή μας από τον πίθηκο στον άνθρωπο; Ξεχνάμε την καταγωγή μας και η απώλεια της μνήμης μοιάζει να μας εκδικείται καθώς χωρίς να το καταλαβαίνουμε η (ανθρώπινη) ελευθερία επιλογής μπορεί να μας επιστρέψει πίσω. Στον πίθηκο. Αυτή η διαρκής μεταμόρφωση –αγαπημένο ζήτημα για τον Φραντς Κάφκα –πέρασε από τα χέρια του δουβλινέζου θεατρικού συγγραφέα Κόλιν Τίβαν (έχει υπογράψει μεταμορφώσεις έργων όπως η «Ιφιγένεια», ως «Iph…» ή το «Bacchai») και εγένετο «Ο Πίθηκος του Κάφκα», μεγάλη επιτυχία του λονδρέζικου θεάτρου Young Vic, με την Κάθριν Χάντερ (ή την ελληνικής καταγωγής, γόνο εφοπλιστικής οικογένειας, Αικατερίνη Χατζηπατέρα, πρώτη γυναίκα ηθοποιό που ενσάρκωσε τον σαιξπηρικό Βασιλιά Ληρ στο βρετανικό θέατρο), από το 2009 έως το 2011. Την είχαμε δει και στα μέρη μας το 2009 με τον «Πίθηκο του Κάφκα» στο Θέατρο Δημήτρης Χορν. Τώρα, ο Ακις Βλουτής στο θέατρό του, Από Μηχανής, τον σκηνοθετεί μέσα σε ένα καθηλωτικό εικαστικό τοπίο προβολών (ακόμη και με εικόνες δικτατόρων και αρχηγών νεοναζιστικών εγκληματικών οργανώσεων) με τον Χάρη Αττώνη (φωτογραφία –ο οποίος μετέφρασε και το έργο) ως άνθρωπο – πίθηκο, που μιλάει για μεταμόρφωση και ελευθερία, κάνοντας μια «Αναφορά στην Ακαδημία», όπως ήταν το πεντασέλιδο κείμενο του Κάφκα στο οποίο βασίστηκε το θεατρικό του Τίβαν, μέσα στα υποβλητικά industrial ηχητικά τοπία του Σταύρου Γασπαράτου.

Τελευταία Νέα