Λένε ότι η Ιστορία γράφεται από τους νικητές. Η σύγχρονη πραγματικότητα όμως δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Δείχνει ότι η Ιστορία γράφεται από τους διανοούμενους –απ’ όπου κι αν προέρχονται. Και στην Ελλάδα, εδώ και αρκετές δεκαετίες, η μεγάλη σύναξη της διανόησης καταγράφηκε στους κόλπους της Αριστεράς. Αυτό της εξασφάλισε την ιδεολογική ηγεμονία και το επικοινωνιακό πλεονέκτημα ακόμη και σε εποχές που πολιτικά ήταν υπό δίωξη. Πάντως, ούτως ή άλλως, η Ιστορία γράφεται υπό το ιδεολογικό πρίσμα των εκάστοτε «συγγραφέων» αφού συντελεστεί. Οσοι προσπάθησαν ερήμην της πραγματικότητας να τη γράψουν, να την κατασκευάσουν, να τη μαγειρέψουν σε ενεστώτα χρόνο βρέθηκαν, αργά ή γρήγορα, στα υπόγειά της.

Αυτήν την απόπειρα κατασκευής Ιστορίας βλέπουμε τον τελευταίο καιρό. Και τις τελευταίες μέρες ζούμε την έξαρσή της. Ωστόσο, ο Γοργοπόταμος new edition με τη συμμετοχή της Ακροδεξιάς, οι τροπολογίες που μπαινοβγαίνουν νυχτιάτικα από τη συντήρηση στην κατάψυξη, το «δεν καταλάβατε τι ψηφίσατε, ξαναψηφίστε μέχρι να μου βγουν τα κουκιά», πέρα από την αποφορά ολοκληρωτισμού που αναδίδουν, είναι γεγονότα τόσο εκβιασμένα, παραπέμπουν τόσο έντονα σε ασκήσεις αυτογελοιοποίησης, ώστε δεν μπορούν να περισώσουν ούτε καν το πρόσχημα της δημιουργίας ιστορικότητας. Δύο τινά υπάρχουν. Ή ο κύριος Τσίπρας και οι κολλητοί του νομίζουν ότι δεν θα φύγουν ποτέ, άρα, κανείς δεν θα πειράξει τις αμμοκατασκευές τους, ή ξέρουν ότι ετοιμάζονται προς αποχώρηση και παίζουν τα ρέστα τους σε μια παρτίδα λουδοβίκειας πολιτικής αυταρέσκειας. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτός ο υπερχειλίζων δογματισμός δεν έχει να κάνει με Ιστορία αλλά με Θρησκευτικά.

Τελευταία Νέα