Είχε προηγηθεί το «Κοσμόπολις» (Εκδ. της Εστίας) που παρότι σκηνοθετήθηκε από τον Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ και είχε πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Πάτινσον, εμπορικά μιλώντας δεν ήταν από τις πετυχημένες ταινίες του 2012. Ακολούθησαν οι «Χρόνοι του σώματος» (Εκδ. της Εστίας), που τροποποιήθηκαν καταλλήλως από τον Μπενουά Ζακό, προβλήθηκαν ως «Never Ever» στα φετινά φεστιβάλ Βενετίας και Τορόντο και άφησαν επίσης ανάμεικτες εντυπώσεις. Να φταίει άραγε που ο Ντον ΝτεΛίλο, παρά τις συχνές κινηματογραφικές εικόνες στα μυθιστορήματά του, χειρίζεται τη γλώσσα και τα νοήματά του με τρόπο ασύμβατο με τη μεγάλη οθόνη; Ο Μάικλ Αλμερέιντα, του «Αμλετ 2000» και του «Experimenter», δεν πρέπει να συμφωνεί και πολύ: πρόκειται να διασκευάσει και να σκηνοθετήσει ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του συγγραφέα, το βραβευμένο με το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου των ΗΠΑ το 1985 «Λευκός θόρυβος» (Εστία).

Για πολλούς είναι το αριστούργημα του ΝτεΛίλο: ο Τζακ Γκλάντνεϊ, καθηγητής «χιτλερικών σπουδών» στο κολέγιο μιας μεσοδυτικής πόλης των ΗΠΑ, παντρεμένος πέντε φορές με τέσσερις γυναίκες και πατέρας κάμποσων παιδιών, καλείται να αντιμετωπίσει ακόμα και με τη χρήση ενός ειδικού ναρκωτικού τον έντονο φόβο του θανάτου που τον διακατέχει, ιδίως όταν ο εκτροχιασμός ενός φορτηγού βαγονιού απελευθερώνει πάνω από την πόλη ένα μαύρο, δηλητηριώδες, χημικό σύννεφο. Η ιστορία του, σύμφωνα με τον παραγωγό της κινηματογραφικής της μεταφοράς Ούρι Σίνγκερ, συνδυάζει την αίσθηση του χιούμορ με εκείνη της απειλής: «Εχει ωραίους διαλόγους και περιλαμβάνει πολλά κινηματογραφικά επεισόδια. Αποπνέει μια εκτίμηση για την αμερικανική ζωή αλλά και μια αίσθηση σάτιρας».

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟ. Κάποιος άλλος μπορεί να επισήμαινε ότι ο «Λευκός θόρυβος» είναι και μια κριτική στον καταναλωτικό τρόπο ζωής, που ασκείται με τη βοήθεια της εξαντλητικά δουλεμένης γλώσσας του ΝτεΛίλο και κυρίως μέσα από επαναλαμβανόμενες (σαν τα μάντρα) περιγραφές αναρίθμητων αντικειμένων ή προϊόντων. Δεν είναι βέβαιο πώς κάτι τέτοιο θα αποδοθεί στο πανί –το βιβλίο κόντεψε να γίνει ταινία και το 2007 από τον Μπάρι Σόνενφελντ των «Ανδρών με τα μαύρα», το πρότζεκτ όμως δεν ευοδώθηκε. Υπάρχει βέβαια πάντα και εκείνο το τεράστιο τοξικό νέφος. «Βρισκόταν εκεί» λέει κάπου ο ΝτεΛίλο (στη μετάφραση του Πέτρου Αμπατζόγλου), «φωτισμένο τώρα από δεκαοκτώ ελικόπτερα, τεράστιο, σχεδόν πέρα από την αντίληψή μας, πέρα από τον μύθο και τη φήμη, μια ταρασσόμενη φουσκωμένη μάζα σαν γυμνοσάλιαγκας. Εδειχνε να γεννάει τις δικές του εσωτερικές θύελλες. Ξεροί θόρυβοι και τινάγματα, αστραπές, φωτιές και μακριές αψιδωτές γραμμές χημικής φλόγας». Ενας μεγάλος λυρικός στην επικράτεια του new age.

Τελευταία Νέα