Μία παράσταση, τρεις πόλεις

Τον Ιανουάριο του 2014 ο γερμανός δραματουργός Μίκαελ Ζόμερ και ο σκηνοθέτης Γιάννης Καλαβριανός είχαν την ιδέα για μια παράσταση που θα βασίζεται στις –κλονισμένες τότε –ελληνογερμανικές σχέσεις. Το αποτέλεσμα είναι το «Phone home», παράσταση που ανεβαίνει ταυτόχρονα σε τρεις ευρωπαϊκές πόλεις, με τους θεατές κάθε θεάτρου να βλέπουν ένα μέρος της ιστορίας: Αθήνα, Μόναχο, Λονδίνο. Οι ιστορίες ολοκληρώνονται με τις σκηνές να συνδέονται ζωντανά και τους ηθοποιούς να επικοινωνούν μέσω skype.

«Είχαμε κατά νου ότι εξαιτίας της οικονομικής κρίσης οι διμερείς σχέσεις μας ήταν σε περίεργη καμπή» λέει ο Καλαβριανός. «Το ζήτημα με το οποίο ξεκινήσαμε ήταν εκείνο της μετανάστευσης από την Ελλάδα προς τη Γερμανία και αντίστροφα της τουριστικής κίνησης γερμανών συνταξιούχων προς την Ελλάδα. Εν τω μεταξύ ξέσπασε η τεράστια μετακίνηση ανθρώπων εξαιτίας του πολέμου στη Συρία, οπότε αλλάζαμε συνεχώς την προσέγγιση. Είδαμε την Ελλάδα ως πύλη εισόδου και τη Γερμανία ως τελικό προορισμό του ταξιδιού. Στη συνέχεια ψάξαμε μια άλλη χώρα που έχει την εμπειρία της ενσωμάτωσης και καταλήξαμε στο Λονδίνο. Ανάμεσα σε διάφορες ομάδες και θιάσους του Λονδίνου επιλέξαμε το UpstartTheatre και αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί τους». Οι τρεις θίασοι (Γιάννης Καλαβριανός με την Εταιρεία Θεάτρου Sforaris στην Αθήνα, Μίκαλε Ζόμερ με τον θίασο Pathos München στο Μόναχο και UpstartTheatre στο Λονδίνο με τον άγγλο σκηνοθέτη Τομ Μάνσφιελντ) συγκέντρωσαν ιστορίες ανθρώπων που άφησαν το σπίτι τους και βρέθηκαν σε αυτές τις τρεις πόλεις.

Τα εργαστήρια. «Κάναμε παιχνίδια και αυτοσχεδιασμούς λέγοντας στους μετανάστες ότι αν προκύψουν κάποιες ιστορίες εμείς τις κρατάμε για την παράστασή μας. Πηγαίναμε κάθε εβδομάδα στο Στέκι Μεταναστών στα Εξάρχεια και στο Συνεργείο που έχει η Γιολάντα Μαρκοπούλου. Αυτό κράτησε τέσσερις μήνες και αντίστοιχα εργαστήρια έγιναν στις άλλες δύο πόλεις. Συγκεντρώσαμε ιστορίες και συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στο Μόναχο, όπου οι τρεις θίασοι βάλαμε κάτω όλες τις ιστορίες για να γίνει η πρώτη επιλογή. Βρεθήκαμε ξανά τον Ιούνιο στο Λονδίνο και μια τελική συνάντηση έγινε τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα, όπου ήρθαν όλοι οι θίασοι. Διαβάσαμε τα τελικά κείμενα και κάναμε μια προσομοίωση όλων αυτών των τεχνικών συνδέσεων που απαιτούνται για την παράσταση».

Μέσω skype. «Στις ιστορίες που διαλέξαμε, οι ήρωες κάποια στιγμή επικοινωνούν με τους δικούς τους, με αυτούς που άφησαν πίσω. Οπότε μέσα στην ιστορία ήταν απαραίτητο να μιλήσουν με skype. Ετσι έχουμε σκηνές που διαδραματίζονται κανονικά στη σκηνή, ενώ κάποια άλλη στιγμή χρησιμοποιούμε την τεχνολογία του skype μιλώντας με τους ηθοποιούς των άλλων δύο πόλεων. Ανοίγει μια τριπλή επικοινωνία σε real time.

Εχουμε ανθρώπους που φροντίζουν τη ροή και τον συγχρονισμό αυτού του πράγματος, καθώς πρέπει να συντονιστούν τρία τεχνικά συνεργεία, τα οποία είναι υπεύθυνα για την πορεία των παραστάσεων ανά λεπτό. Την ώρα που θα κάνει skype ο ένας, πρέπει να έχει τελειώσει ο άλλος, δεν μπορείς ούτε να τον διακόψεις αλλά ούτε να αργήσεις. Οταν εμείς βλέπουμε την ιστορία της μαμάς στην Αθήνα, στο Λονδίνο βλέπουν την ιστορία από την πλευρά του παιδιού και κάποια στιγμή αυτοί οι δύο χαρακτήρες κάνουν skype. Ενώ στο σπίτι μας κάνουμε skype πολύ εύκολα, στο θέατρο λόγω καθυστερήσεων είναι πιο δύσκολο. Εχουμε νοικιάσει γραμμές γρήγορες, με συγκεκριμένη ταχύτητα, υπάρχουν τεχνικοί που κάνουν όλη αυτή τη δουλειά, είναι αρκετά πολύπλοκο και ελπίζουμε να πραγματοποιηθεί».