Οφείλω να ομολογήσω ότι η «πρώτη φορά Αριστερά» κάνει και κάτι για πρώτη φορά.
Διαθέτει τον πρώτο υπουργό Δικαιοσύνης από καταβολής σύγχρονου ελληνικού κράτους που φροντίζει τους κακούργους και κυνηγάει τους δικαστές.
Βασική έως τώρα ενασχόλησή του είναι η αποσυμφόρηση των φυλακών και η αποφυλάκιση των καταδίκων –καμία αντίρρηση… Αλλά όταν δεν ασχολείται με τους φυλακισμένους, ασκεί πειθαρχικές διώξεις κατά δικαστών.
Προσέξτε και για να είμαι δίκαιος. Οχι εναντίον όλων των δικαστών. Μόνο εναντίον όσων δεν εξυπηρετούν την κυβέρνηση.
Υποθέτω ότι η σχετική υπουργική δραστηριότητα δεν αποτελεί μόνο ελληνική αλλά και παγκόσμια πρωτοτυπία, τουλάχιστον για κράτη που μετέχουν του δυτικού δημοκρατικού πολιτισμού.
Υπό άλλες συνθήκες ίσως το φαινόμενο να ήταν ανησυχητικό. Ευτυχώς δεν ανησυχεί ούτε ο Κουβέλης ούτε ο Μουζέλης –γεγονός που καθησυχάζει και εμάς τους υπόλοιπους.
Δεν υπάρχει περίπτωση, λένε, να μας κάνει Βενεζουέλα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά σύμπτωση διάβασα ότι ο «σύντροφος Νικόλα» (που γράφει κι ο Πρωθυπουργός μας…) σκέφτεται να απαγορεύσει τις εκλογές στη Βενεζουέλα έως το 2018.
Εχουμε οικονομική κρίση, είπε στην τηλεόραση, και οι εκλογές κοστίζουν πολύ.
Αλλωστε στην «μπολιβαριανή δημοκρατία» τα κόμματα δεν ζουν με «θαλασσοδάνεια».
Να θυμίσω όμως πως ούτε ο Τσάβες ξεκίνησε την καριέρα του απαγορεύοντας τις εκλογές. Ξεκίνησε κλείνοντας κανάλια, μετά εφημερίδες κι ύστερα κυνηγώντας τους δικαστές που δεν του έκαναν τη δουλειά.
Για την ακρίβεια, έκλεισε ένα κανάλι για να στείλει μήνυμα στα υπόλοιπα –δεν ξέρω αν αυτό θυμίζει κάτι…
Και μετά ήλθε ο διάδοχός του να κανονίσει τις εκλογές, όταν είχαν ήδη καθαρίσει τα κανάλια και τους δικαστές.
Υποθέτω πως και στη Βενεζουέλα θα υπήρχε κάποιος καλοπροαίρετος Κουβέλης ή καλοκάγαθος Μουζέλης που έλεγαν πως δεν υπάρχει κίνδυνος για τη δημοκρατία. Δυστυχώς, έπεσαν έξω.
Οι δικοί μας βεβαίως αντιτείνουν ότι «αυτά δεν γίνονται στη σημερινή Ελλάδα».
Είναι μια αισιόδοξη άποψη. Αλλά τέτοιες εκτιμήσεις θυμίζουν μια παλιά ιστορία. Οταν στη Γερμανία ανέβηκε ο Χίτλερ, οι Εβραίοι διχάστηκαν.
Οι αισιόδοξοι έλεγαν ότι αποκλείεται ο Χίτλερ να κάνει όσα λέει διότι αυτά δεν γίνονται στη Γερμανία του 20ού αιώνα. Κατέληξαν λοιπόν στο ότι «μπόρα είναι, θα περάσει» και συνέχισαν τη ζωή τους.
Οι απαισιόδοξοι έλεγαν πως τα πράγματα είναι επικίνδυνα και θα γίνουν οπωσδήποτε χειρότερα. Τα μάζεψαν λοιπόν και την κοπάνησαν από τη Γερμανία όπως μπορούσαν.
Αποτέλεσμα; Οι απαισιόδοξοι κατέληξαν στο Μπρούκλιν. Και οι αισιόδοξοι στο Αουσβιτς.
Συμπέρασμα; Οι αισιόδοξοι βλέπουν τη θετική εκδοχή των πραγμάτων και μπράβο τους. Αλλά είναι οι απαισιόδοξοι που έχουν συνήθως δίκιο.
