Αναζήτηση
Πρόσφατα στη Βουλή ο Μητσοτάκης είχε πει στον Τσίπρα ότι είμαστε όλοι δέσμιοι των βιωμάτων μας –κάπως έτσι.
Θυμήθηκα την παρατήρηση προσπαθώντας να εξηγήσω την απορία που πλέον συμμερίζονται μερικά εκατομμύρια Ελληνες: γιατί αυτοί οι άνθρωποι πολιτεύονται έτσι;
Γιατί κυβερνούν με ακατάπαυστη καταγγελτικότητα και ασίγαστη επιθετικότητα, με θράσος και προσβλητικές συμπεριφορές, χωρίς αίσθηση μέτρου, κανόνων και ορίων, με δυσδιάκριτο ήθος, με ασέβεια προς κάθε στοιχείο πολιτικού ή στοιχειωδώς αστικού πολιτισμού;
Κατά τη γνώμη μου, η απάντηση είναι απλή: επειδή δεν ξέρουν να πολιτεύονται διαφορετικά.
Καταρχήν με ποιους έχουμε να κάνουμε;
Αν αφαιρέσουμε κάποιους τυχάρπαστους πασόκους ή δεξιούς που βρήκαν καρέκλα, οι υπόλοιποι δεν είναι παρά ένα τσούρμο (η έκφραση είναι του Βαρουφάκη) κομματικών ακτιβιστών της Αριστεράς που χρόνια έζησαν στο περιθώριο της πολιτικής και της κοινωνίας.
Οσα περιγράφονται σήμερα ως ανορθογραφία στη δημοκρατία μας είναι οι μέθοδοι που τους επέτρεψαν να επιβιώσουν τα χρόνια της πολιτικής ανυπαρξίας. Τα βιώματα, που λέγαμε.
Ακόμη και όσα οι ίδιοι αποκαλούν «κοινωνικούς αγώνες» δεν ήταν παρά μια διαρκής προσπάθεια εκφοβισμού της Πολιτείας και των εκπροσώπων της. Μια προσπάθεια που για να είναι αποτελεσματική οφείλει να έχει πολύ θράσος και κανένα ήθος ή όριο.
Σήμερα λοιπόν δεν καταλαβαίνουν γιατί να μη διασύρουν και να μην τραμπουκίζουν δικαστές ή δημοσιογράφους, όταν όλη τους η πολιτεία στηρίχτηκε στον τραμπουκισμό και τον διασυρμό γυμνασιαρχών, καθηγητών και εργοδοτών.
Οταν, ας πούμε, ο φοιτητής Πολάκης «έχτιζε» τον πρύτανη για να κάνει το δικό του, για ποιο λόγο ο υπουργός Πολάκης θα συμπεριφέρεται με την αβρότητα, τη μετριοπάθεια και τη δημοκρατικότητα ενός ευρωπαίου υπουργού; Ετσι έμαθε, αυτά κάνει.
Η παρατήρηση φυσικά δεν ισχύει μόνο για τον Πολάκη, να μην τον αδικώ.
Στη δικαιοσύνη ή στις τηλεοπτικές άδειες το ζητούμενο είναι ίδιο: πώς «θα γίνει το δικό μας». Και η μέθοδος είναι η ίδια: πώς θα πιέσουμε, εκβιάσουμε, εκφοβίσουμε, τραμπουκίσουμε ώστε «να γίνει το δικό μας».
Το ζητούμενο και η μέθοδος όμως είναι εντελώς ασύμβατες με μια σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία. Η οποία λειτουργεί μέσα από θεσμικές διαδικασίες, με διαμορφωμένα όρια και άγραφους κανόνες, μέσα από συνθέσεις και συναινέσεις με τη λογική ότι κανείς δεν πρέπει να κάνει «το δικό του».
Πολύ φοβούμαι ότι είμαστε αντιμέτωποι με ένα σοβαρό αλλά εγγενές πρόβλημα, το οποίο δεν θα λυθεί ούτε με τον χρόνο, ούτε με την εμπειρία, ούτε με κάποια προσαρμογή.
Και το οποίο είναι βαθιά πολιτισμικό. Κάνουν έτσι πολιτική επειδή δεν ξέρουν να κάνουν καμία άλλη πολιτική. Βιώματα.
